ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑΣ ΚΥΡΟΝ ΜΙΧΑΗΛ
ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΡΟΔΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ
25 Ὀκτωβρίου 2011
«Ἐν ἀναβάσει θυσιαστηρίου ἁγίου ἐδόξασε περιβολήν ἀγιάσματος,..ὡς ἥλιος ἐκλάμπων ἐπί Ναόν Ὑψίστου» (Σειρ, ν΄, 11,7)
Σεβασμιώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, Μητροπολίτα Δέρκων κ. Ἀπόστολε.
Exzellenz, sehr geehrter Herr Bundespräsident
Ἐντιμώτατοι ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνικῆς καί Οὑγγρικῆς Πολιτείας
Σεβασμιώτατοι Ἐκπρόσωποι τῶν Μακαριωτάτων Πατριάρχων Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων
Eminenz, hochwürdigster Herr Kardinal
Sehr geehrter Bischöfe der Evangelischen und der Altkatholischen Kirche
Sehr geehrter Herr Vorsitzender des Ökumenischen Rates in Österreich
Sehr geehrter Herr Präsident der Ökumenischen Stiftung Pro Oriente
Ἀξιότιμοι Ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν, πολιτικῶν καί πανεπιστημιακῶν Ἀρχῶν
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,
Ἐπιτρέψατέ μοι τήν ἀναφερθεῖσαν εἰς τήν ἀρχήν τοῦ λόγου ρῆσιν τοῦ σοφοῦ Σειραχίδου νά προσαρμόσω ἐπικαίρως εἰς τό πρόσωπον τοῦ κατά τάς ἀπογευματινάς ὥρας τῆς 18ης τρέχοντος μηνός ἀναχωρήσαντος τῆς παρούσης ἐπικήρου ζωῆς καί πρός τὴν αἰωνίαν καί ἀληθινήν ἐκδημήσαντος Μητροπολίτου Αὐστρίας καί Ἐξάρχου Οὑγγαρίας καί Μεσευρώπης κυροῦ Μιχαήλ. Διότι ὁ ἀείμνηστος πλέον Ἱεράρχης τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ ἐπί τεσσαρακονταετίαν στύλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας, ὁ ἐπί εἰκοσαετίαν καλός καί χρηστός ποιμήν τῆς ἐν Μεσευρώπη μερίδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ θεματοφύλαξ καί ἐμπνευσμένος ἐκπρόσωπος τῆς ἐνταῦθα καί ἐν Οὑγγαρίᾳ ὁμογενείας, ὄντως, «ἐν ἀναβάσει θυσιαστηρίου ἁγίου ἐδόξασε περιβολήν ἁγιάσματος.... ἐκλάμπων ἐν ταῖς ἡμέραις ἡμῶν, ὡς ἥλιος ἐπί Ναόν Ὑψίστου» εὐαγγελικῶς ζήσας, θεαρέστως ἀρχιερατεύσας, χριστομιμήτως ποιμάνας, καί καταναλώσας ἑαυτόν ἐν αὐταπαρνήσει τελείᾳ καὶ ἀφοσιώσει ἀνυποκρίτῳ ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας Του. «Πιστός ἄχρι θανάτου» κατά τόν λόγον τοῦ οὐρανοβάμονος Ἀποστόλου Παύλου, ἐξῆλθεν προώρως ὡς ἄλλος Ἀβραάμ «τοῦ οἴκου καί τῆς συγγενείας του», τῆς ἐκλεκτῆς του ποίμνης δηλονότι, διά νά λάβῃ ἐκ χειρός τοῦ ζωῆς καί θανάτου ἔχοντος τήν ἐξουσίαν «τόν στέφανον τῆς ζωῆς», «ὅν ἡτοίμασε Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν».
Ὁ Μητροπολίτης Αὐστρίας κυρός Μιχαήλ ἐγεννήθη τήν 22αν Νοεμβρίου 1946 εἰς τάς Ἀθήνας ἐκ γονέων εὐσεβῶν, τοῦ Θεοδώρου Στάικου καί τῆς Ἀργυροῦς Δημάκη. Τό εὐσεβές καί παραδοσιακόν περιβάλλον, ἐντός τοῦ ὁποίου ἀνετράφη, καί ἡ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἀναστροφή του εἰς τάς «αὐλάς τοῦ Κυρίου», πλησίον εὐλαβῶν Ἱερέων, ἤναψαν ἐν τῇῇ καρδίᾳ αὐτοῦ παιδιόθεν τήν φλόγα τῆς πρός τόν Θεόν ἀφιερώσεως καί ἀπετέλεσαν τάς σταθεράς βάσεις τῆς μελλοντικῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σταδιοδρομίας καί θεοφιλοῦς διακονίας του.
Συμπληρώσας τόν κύκλον τῶν ἐγκυκλίων μαθημάτων εἰς τήν πόλιν τῆς Παλλάδος, καί δή εἰς τήν Λεόντιον Σχολήν, ἀνεχώρησε τό ἔτος 1964 πρός τήν Βιέννην, ὅπου καί ἐγκατεστάθη πλέον μονίμως μετά τῶν οἰκείων του, προσληφθείς τό ἀμέσως ἑπόμενον ἔτος εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας, ὡς γραμματεύς τοῦ τότε Μητροπολίτου Χρυσοστόμου Τσίτερ, ὁ ὁποῖος εἰς τό πρόσωπον τοῦ νεαροῦ γραμματέως του εὗρε τόν πιστόν συμπαραστάτην καί ἀκάματον βοηθόν μέχρι τέλους τοῦ βίου καί ἐπί εἰκοσιπενταετίαν περίπου.
Εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Μητροπόλεως Αὐστρίας, ὡς γραμματεύς τοῦ Μητροπολίτου καί ἀρχισυντάκτης τῆς περιοδικῆς ἐκδόσεως «Στάχυς» παρέμεινε ἐπί δώδεκα συναπτά ἔτη. Τήν 21ην Νοεμβρίου 1977 ἐχειροτονήθη Διάκονος καί τήν ἑπομένην Πρεσβύτερος, προχειρισθείς αὐθημερόν εἰς Ἀρχιμανδρίτην, ὑπό τοῦ Γέροντος αὐτοῦ Μητροπολίτου Χρυσοστόμου, ὀνομασθείς ἀμέσως Πρωτοσύγγελος αὐτοῦ καί διορισθείς Προϊστάμενος τῶν ἱστορικῶν Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὡς καί Διευθυντής τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Σχολῆς Βιέννης. Τόν Ὀκτώβριον τοῦ ἔτους 1979 εἰσήχθη εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἐξ ἧς ἀπεφοίτησε τό ἔτος 1983. Ἀκολούθως παρηκολούθησε μαθήματα Γερμανικῆς Φιλολογίας, Φιλοσοφίας καί Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου εἰς τό Πανεπιστήμιον τῆς Βιέννης.
Ἡ ὑποδειγματική ἱερατική διακονία του καί ἡ ἀποτελεσματική κατά πάντα ἀνταπόκρισίς του εἰς τά ἀνατεθέντα αὐτῷ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὑψηλά διοικητικά καί ἄλλα καθήκοντα ὡδήγησαν τόν Μητροπολίτην Χρυσόστομον εἰς τήν ἀπόφασιν νά προτείνῃ τήν εἰς Ἐπίσκοπον ἐκλογήν του. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἀμείβουσα τήν εὔορκον καί ἐπαινετήν διακονίαν του καί τό ἀδαμάντινον τοῦ χαρακτῆρος του, τῇ εἰσηγήσει τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου, ἐξέλεξεν αὐτόν Ἐπίσκοπον ὑπό τόν ψιλόν τίτλον Χριστουπόλεως, ὡς Βοηθῷ παρά τῷ Μητροπολίτῃ Αὐστρίας, τήν 5ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1985. Ἐπίσκοπος ἐχειροτονήθη ἐν τῷ Καθεδρικῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας Τριάδος τήν 12ην Ἰανουαρίου τοῦ ἑπομένου ἔτους, μετά δέ παρέλευσιν ἑξαετίας, τήν 5ην Ὀκτωβρίου 1991 ἐξελέγη, προτάσει τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, Μητροπολίτης Αὐστρίας, είς διαδοχήν τοῦ οἰκειοθελῶς καί ἀβιάστως παραιτηθέντος Γέροντός του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου, ἐνθρονισθείς ἐν τῶ περικλύτῳ καί ἱστορικῶ τούτῳ Ναῶ τήν 15ην Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους.
Ἀναλαβών τούς οἴακας τῆς ἐμπιστευθείσης αὐτῷ Ἐπαρχίας καί τήν διαποίμανσιν τοῦ πληρώματος αὐτῆς ἐπεδόθη μετά ζήλου ἐπί τό ἔργον, ἔχων πολύτιμον σύμβουλον τήν ἐπί εἰκοσιτετρατίαν ἀποκτηθεῖσαν ἐμπειρίαν ἐν τῆ ἐνασχολήσει περί τῶν πραγμάτων αὐτῆς. «Ἐπιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον» ὅσα ἀπό τῆς ἡμέρας ἐκείνης μέχρι τῆς πρός Κύριον ἀναχωρήσεώς του εἰργάσατο καί ἐκατόρθωσεν. Ἀναδιοργάνωσε τάς ἐν Αὐστρίᾳ Ἐνορίας καί ἵδρυσε νέας. Συνέταξε τόν Καταστατικόν Χάρτην τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὅστις ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Αὐστριακῆς κυβερνήσεως. Ἐπέτυχε τήν ἀναβίωσιν τῆς παρουσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Οὑγγαρίᾳ καί τήν νομικήν ἀναγνώρισιν τῆς Ἐξαρχίας ὑπὸ τῆς Οὑγγρικῆς πολιτείας. Διοργάνωσε τά γραφεῖα τῆς Ἐξαρχίας ἐν Βουδαπέστῃ, ἀνήγειρε περικαλλέστατον ναόν καί πνευματικόν κέντρον ἐν Μπελογιάννῃ, ἐβάπτισε τούς ἐν αὐτῶ Ἕλληνας καί ἐμερίμνησε διά τάς πνευματικάς καί ὑλικάς ἀνάγκας των. Ἡ ἀναβίωσις τῆς Ὁρθοδοξίας ἐν Οὑγγαρίᾳ ὑπῆρξε τό μέγα κατόρθωμά του, ἡ δέ ἐνσωμάτωσις εἰς τό ἐκκλησιαστικόν σῶμα πολλῶν ἐκ τῶν ἐν τῶ σκότει τῆς ἀθείας τό πρίν εὑρισκομένων ἀποτελεῖ τόν στέφανον τῆς ποιμαντικῆς φροντίδος του. Μέριμνα διηνεκής ὑπῆρξεν ἡ προσπάθεια του διά τήν ἐπαναφοράν τοῦ ἐν Βουδαπέστῃ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἰς τὴν ἡμετέραν δικαιοδοσίαν. Ταῦτα δέ πάντα μετά κόπων καί πόνων πολλῶν καί πολλάκις ἐν μέσῳ κινδύνων, ἐν οἷς οὐδέποτε ἐπτοήθη.
Παραλλήλως τῶν στενῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων του προώθησε τάς διορθοδόξους σχέσεις μετά τῶν ἄλλων ἐν Αὐστρίᾳ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἀνταποκρινόμενος εἰς τήν διορθόδοξον ἀπόφασιν συνεκρότησε τήν ἐν τῇ Χώρᾳ Διάσκεψιν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, διά νά ἔχωσι πᾶσαι αἱ Ἐκκλησίαι δυναμικώτεραν ποιμαντικήν ἰσχύν καί δυναμικήν κοινήν μαρτυρίαν. Ἐμφορούμενος δέ ὑπό γνησίου οἰκουμενικοῦ πνεύματος εὑρέθη πρωτοπόρος εἰς τήν καλλιέργειαν ἀγαθῶν σχέσεων μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν, ἰδιατέρως δέ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, προβάλλων τόν πλοῦτον τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί πνευματικότητος καί καλλιεργῶν μετ᾿ αὐτῶν σχέσεις ἀγάπης, εἰρήνης καί καταλλαγῆς. Συνειργάσθη μετ᾿ αὐτῶν εἰς τὸ Οἰκουμενικόν Συμβούλιον, τοῦ ὁποίου ἐπὶ δύο θητείας ὑπῆρξε πρόεδρος. Διεδραμάτισε σημαντικόν ρόλον διά τήν ἀρίστην διεκπεραίωσιν τῆς Β΄ ἐν Γκράτς Εὐρωπαϊκῆς Συνελεύσεως τόν Ἰούνιο τοῦ 1997, διετέλεσε δέ μέλος εἰς πλεῖστας ὅσας οἰκουμενικὰς Ἐπιτροπάς τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν καί ἑτέρων οἰκουμενικῶν Ὀργανισμῶν, ὡς τοῦ Διαλόγου μετά τῆς Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας τῆς Γερμανίας καί τῆς Παλαιοκαθολικῆς τοιαύτης.
Ὁ Μητροπολίτης Αὐστρίας Μιχαήλ καθ΄ ὅλο τό διάστημα τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀναστροφῆς του ἐπέδειξε ἑαυτόν ἄνδρα αὐθεντικοῦ καί ἀκεραίου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, διαπνεόμενος ἀπό γνησίαν πρός τόν Θεόν πίστιν, ἀγάπην πρός τήν Ἐκκλησίαν καί στοργήν πρός τόν ἄνθρωπον. Ὡς κεφαλαιῶδες χαρακτηριστικόν τῆς προσωπικότητός του ὡς Ἱεράρχου τοῦ Θρόνου εἶναι ἀναμφιβόλως ἡ αὐθόρμητος καί ἀπέραντος, ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων, ἀφοσίωσις του εἰς τὸν Θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἡ υἱκή ἀγάπη του πρός τόν σεπτόν τῆς Ὀρθοδοξίας Προκαθήμενον. Ἠγωνίσθη μετά πάθους, ὅσον ὀλίγοι, ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί ὑπῆρξε ὑπήκοος εἰς τά κελεύσματα αὐτῆς. Τό Φανάριον ὑπῆρξεν ὁ μέγας ἔρως τῆς καρδίας του καί ἡ διακονία του ὡς ἀληθοῦς φαναριώτου Ἀρχιερέως θυσιαστική, ἐρχόμενος πάντοτε συγκυρηναῖος τοῦ σταυροῦ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἀφοσιωμένος ἐργάτης τῶν ἱερῶν ἰδεωδῶν καί ὁραματισμῶν τοῦ Γένους καί τοῦ Θρόνου.
Ὡς χαρακτήρ διεκρίθη διά τήν εὐπροσηγορίαν καί τήν ἀμεσότητα τῆς ἐπικοινωνίας, τήν εἰλικρίνειαν, τήν εὐγένειαν, τήν γνησιότητα καί τήν παρρησίαν, τήν ἀκεραιότητα καί τόν πλοῦτον τῶν συναισθημάτων, τήν εὐαισθησίαν καί τόν αὐθορμητισμόν. Ἀνήρ συγχωρήσεως δέν ἠρνήθη τήν βοήθειαν καί πρός τούς ἀδικήσαντας αὐτόν. Ἄν καί μέγας τό δέμας καί ἐπιβλητικός τῷ παραστήματι ἐκέκτητο καρδίαν ἀκάκου παιδίου. Καρδίαν διηνεκῶς ἀγαπῶσαν καί έκχέουσαν πρός πάντας σπλάγχνα συμπαθείας καί οἰκτιρμῶν.
Ὑπῆρξεν Ἀρχιερεύς λόγιος καί σοφός, Ἱεράρχης φιλομόναχος, ἀπαράμιλλος λειτουργός τοῦ θυσιαστηρίου, πεπνυμένος ρήτωρ, φίλεργος ἐπιστήμων, ἐραστὴς τῆς πατρῴας βυζαντινῆς μελῳδίας, τηρητής τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, μεγαλοπρεπής κατά πάντα. Ὁ Θεός τόν εύλόγησε καί τόν ἐπροίκισε δι᾿ ἐξαιρετικῶν προσόντων, ἐξέχεε δέ ἐπ᾿ αὐτόν πλουσίαν τήν εὐλογίαν Του, διό πάντοτε καί πανταχοῦ ἐπεβλήθη ὡς ἐξαιρετική φυσιογνωμία, ἀνώτερος ὡς ἄνθρωπος, ἀνώτερος ὡς εὐαγγελικός ἀνήρ, ἀνώτερος ὡς Χριστιανός, ἀνώτερος ὡς Ἱεράρχης.
Τά φυσικά του προσόντα, τό ἦθος, ὁ χαρακτήρ του, ἡ ἐκκλησιαστική ἐν γένει διακονία του, τόν κατηξίωσαν εἰς τήν συνείδησιν τοῦ ποιμνίου του, τό ὁποῖο τόν ἠγάπησε σφοδρῶς. Τὸν κατηξίωσαν στήν συνείδησιν τῶν ἐκπροσώπων τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ἐσεβάσθησαν αὐτόν. Τόν κατηξίωσαν εἰς τάς πολιτειακάς ἀρχάς τῆς Μητρός πατρίδος καί τῶν χωρῶν Αὐστρίας καί Οὑγγαρίας, αἱ ὁποῖαι ἀπέδωσαν εἰς αὐτόν τάς ἀνωτέρας διακρίσεις των. Δι᾿ αὐτῶν ὁ Αὐστρίας Μιχαήλ ὄντως ἐλάμπρυνε τήν ἀρχιερωσύνην του εἰς τό κέντρον τῆς Εὐρώπης καί κατέστησεν τήν Ὀρθοδοξίαν σεβαστήν καί αἰδέσιμον τοῖς πᾶσι.
Ἀλλ΄ ἤδη ὁ χαρισματικός Ἱεράρχης, «τῆ ἐπαράτῳ νόσῳ καμφθείς», προώρως κατέπαυσε καί μετεκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ. Ἐβάστασεν εὐαγγελικῶς ἐπὶ ἕν ὁλόκληρον ἔτος τόν σταυρόν τῆς ἐπωδύνου ἀσθενείας του. Ἐδόξασε τόν Θεόν δι᾿ ὅσα ἐδωρήσατο αὐτῶ ἐν τῶ παρόντι βίῳ ἐν αἰσθήμασι πλήρους εὐγνωμοσύνης. Εἶχε βαθεῖαν τήν πεποίθησιν ὅτι ἐξεπληροῦτο δι᾿ αὐτόν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπαναλάμβανε συχνάκις τήν φωνήν τοῦ δικαίου καί πολυάθλου Ἰώβ: «Εἰ τά ἀγαθά ἐδεξάμεθα ἐκ χειρός Κυρίου τὰ κακά οὐχ ὑποίσομεν; Ὡς τῶ Κυρίῳ ἔδοξεν οὕτω καί ἐγένετο. Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον». Προετοίμασεν ἑαυτὸν μέ μοναχικήν συνείδησιν διά τήν ἔξοδόν του. Ἀνεχώρησεν ἀξιοπρεπῶς καί ὁσιακῶς πρός ἐκεῖνον, ὅν ἐκ πρώτης ἡλικίας ἠγάπησεν, ἵνα καταπαύσῃ ἐν τῷ φωτί τοῦ προσώπου τῆς δόξης Αὐτοῦ.
Ἀοίδιμε Μητροπολίτα Μιχαήλ!
Κατά τήν ἱεράν ταύτην ὥραν τοῦ ἐξοδιαστικοῦ σου ἱστάμενοι εὐλαβῶς ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ σκηνώματός σου ἀποδίδομέν σοι τό ὕστατον χαῖρε καί ἀπονέμομέν σοι τόν τελευταῖον ἀσπασμόν. Ἀπορφανίζεις ἡμᾶς προώρως, ἐνῶ ἠδύνασο νά εὑρίσκεσαι ἐπὶ μακρόν είσέτι μεθ᾿ ἡμῶν. Οὔτως ἠθέλησεν ὁ Θεός! ὅν καὶ εὐχαριστοῦμεν ὅτι ἀνέδειξέ σε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Ἱεράρχην τιμίον καί ποιμένα πανάριστον. «Τελειωθείς ἐν ὀλίγω» παρέστησας τετελειωμένην τήν διακονίαν σου. Τό ὄνομά σου θά περιφέρεται μετ᾿ εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας ἐν τοῖς χείλεσιν ἡμῶν καί τό μνημόσυνον σου θά παραμένει αἰώνιον. Θά φυλάξωμεν ὡς παρακαταθήκην τὴν μνήμην τῆς ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας ἀφοσιώσεως σου.
Σύ δέ τοῦ οὐρανίου πλέον θυσιαστηρίου λειτουργός καί τῆς σκηνῆς τῆς ἐπουρανίου κληρονόμος εὔχου ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάφερε δεήσεις ὑπέρ τοῦ ποιμνίου σου καί μνημόνευε τῶν τέκνων σου, τῶν μετ᾿ ὀδύνης σήμερον θρηνούντων τήν στέρησίν σου.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, τετιμημένε καί ἀοίδιμε Ἱεράρχα. Αἰωνία σου ἡ μνήμη.
