Ἐλεύσῃ δὲ ἐν τάφῳ ὥσπερ σῖτος ὥριμος  κατὰ και­ρὸν θεριζόμενος, ἢ ὥσπερ θιμωνία ἅλωνος καθ᾽ ὥραν συγκομισθεῖσα»(Ἰὼβ 5,26).

 

Σεβασμιώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, Μητροπολῖτα Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καὶ Ἀρδαμερίου κ. Νικόδημε,

Θεοφιλέστατε Ἐκπρόσωπε τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Ἐπίσκοπε Μπορούντι καὶ Ρουάντας κ. Σάββα,

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε,

Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται, Ζακύνθου κ. Χρυσόστομε, Περιστερίου κ. Χρυσόστομε, Σύμης κ. Χρυσόστομε, Μιλήτου κ. Ἀπόστολε, Λέρου, Καλύμνου καὶ Ἀστυπαλαίας κ. Παΐσιε,

Πανοσιολογιώτατε Καθηγούμενε καὶ Πατριαρχικὲ  Ἔξαρχε Πάτμου κ. Ἀντίπα,

Ἐξοχώτατοι καὶ Ἐντιμότατοι  Ἐκπρόσωποι τῆς τε Πολιτικῆς καὶ Στρατιωτικῆς  Ἡγεσίας,

Τίμιον Πρεσβυτέριον, ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Μοναχαί,

Λαὲ τοῦ Κυρίου ἠγαπημένε,

 

Επιτρέψατέ μοι τὴν ἀναφερθεῖσαν εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ λόγου ρῆσιν Ἐλιφὰζ τοῦ Θαιμανίτου πρὸς τὸν δίκαιον καὶ πολύαθλον Ἰώβ νὰ προσαρμόσω ἐπικαίρως  εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ τῶν προσκαίρων μεταστάντος καὶ πρὸς τὰς αἰωνίους καταπαύσεις ἐκδημήσαντος Μητροπολίτου πρώην Ρόδου κυροῦ Ἀποστόλου. Διότι ὁ ἀείμνηστος πλέον Ἱεράρχης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ ἐπὶ δεκαεξαετίαν Ποιμενάρχης τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Ροδίων Μητροπόλεως, ὁ ἐπὶ ἑξήκοντα καὶ τέσσαρα ἔτη βαστάσας ἐπωμάδιον τὸν βαρὺν ἀλλὰ χρηστὸν ζυγὸν τῆς ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης, ὑπερβὰς καὶ τὸ «ἐν δυναστείαις» Δαυϊτικὸν ὅριον ἡλικίας, κατὰ τὴν μακρὰν καὶ εὐδόκιμον ἐκκλησιαστικὴν διακονίαν του καὶ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ ἀπὸ τῆς ἐνεργοῦ δράσεως σαββατισμοῦ του ἀνέδειξεν ἑαυτὸν πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως «σῖτον Χριστοῦ», κατὰ τὴν φράσιν Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, καὶ αὐξηθεὶς καὶ ὠριμάσας ἐν ἀγάπῃ, ταπεινώσει, καρτερίᾳ καὶ ὑπομονῇ, ἐθερίσθη, ὄντως «κατὰ καιρὸν θεριζόμενος» ὑπὸ τοῦ οὐρανίου γεωργοῦ τῶν ψυ­χῶν, κατὰ τὰς πρώτας ἀπογευματινάς ὥρας τῆς παρελθούσης Τετάρτης 22 Σεπτεμβρίου.

 

Ἐπὶ τῷ γενομένῳ τούτῳ θερισμῷ τοῦ ὡρίμου «σίτου Χριστοῦ», ἐπὶ τῇ ἐπισυμβάσῃ δηλαδὴ ὁσιοτρόπῳ τελευτῇ τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου, θλῖ­ψις κατ᾽ ἄνθρωπον κατέλαβεν πάντας ἡμᾶς, τόν τε ἱε­ρὸν κλῆ­ρον καὶ τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱε­ρᾶς Μητροπόλεως Ρόδου, τὸ ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ἠγαπημένον ποίμνιον τοῦ ὄντως καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ποιμένος Ἀποστόλου.

 

Καὶ ὁλίγον πρὸ τῆς ταφῆς τοῦ σκηνώματός του εἰς τὴν γενέτειραν γῆν, συνελθόντες αὐθορμήτως καὶ ἐν μέσῳ ἐκκλησίας προσευχητικῶς κυκλοῦντες αὐτό, ἀποκομίζομεν ὡς βίωμα τὸ ὑπὸ τοῦ μεγίστου ἐν σοφίᾳ Σειραχίδου λεχθὲν, τουτέστιν τό, «Κυκλόθεν αὐτοῦ στέφανος ἀδελ­φῶν ὡς βλάστη­μα κέδρου ἐν τῷ Λιβάνῳ καὶ ἐκύκλωσαν αὐτὸν στελέχη φοινίκων» (Σοφ. Σειράχ 20,13). «Στέφανος ἀδελ­φῶν» καὶ «στελέχη φοινίκων» περὶ τὸ σεπτὸν σκήνωμά του πάντες ἡμεῖς, εὐχαριστοῦν­τες τὸν ἐν Τριά­δι Θεόν ὅτι ἔδωκεν αὐτὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του καὶ κατέστησεν αὐτὸν ποιμένα τοῦ λαοῦ Του καὶ ἀσπαζόμενοι διὰ τελευταίαν φοράν, μετὰ ἀγάπης υἱκῆς, τὴν τιμίαν ἀρχιερατικὴν χεῖράν του, τὴν τοσαύτας εὐλογίας εἰς πάντας ἐπιφυλάξασαν καὶ διανείμασαν, ἀποδίδομεν τὸν ἐκ καρδίας σεβασμόν καὶ τὴν γνησίαν εὐγνωμοσύνην μας. 

 

Ὁ Μητροπολίτης πρώην Ρόδου κυρὸς Ἀποστόλος, κατά κόσμον Παναγιώτης Διμέλης, ἐγεννήθη ἀρχομένης τῆς τρίτης δεκαετηρίδος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος (1922)  εἰς τὴν Κωμόπολιν Ἀρχάγγελος τῆς Ρόδου ἐκ γονέων πιστῶν, εὐσεβῶν καὶ παραδοσιακῶν. Ὁ πατέρας του Σάββας, πρόσωπον σεβαστὸν τῆς τοπικῆς κοινωνίας καὶ στέλεχος τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων τῆς περιόδου μετὰ τὴν ἀπαγόρευσιν τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας  εἰς τὴν Δωδεκάνησον, καὶ ἡ εὐλαβὴς μητέρα του Δέσποινα, ἀνέθρεψαν τὸ πέμπτον ἀπὸ τὰ ὀκτὼ τέκνα των κατὰ τὸ ἀποστολικὸν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» καὶ ἐνστάλλαξαν  εἰς τὴν ψυχήν του τὰ νάματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, προετοιμάζοντες αὐτὸν διὰ τὴν μελλοντικὴν ἀφιέρωσιν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν σταδιοδρομίαν.

 

Συμπληρώσας τὸν κύκλον τῶν ἐγκυκλίων μαθημάτων  εἰς τὴν γενέτειραν καὶ ἔχων ἔφεσιν δι᾽ εὑρυτέραν μόρφωσιν καὶ παιδείαν ἀνεχώρησε πρὸς τὴν Βασιλίδα τῶν Πόλεων, τὴν Κωνσταντινούπολιν, φέρων συστατικὸν Γράμμα τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Ρόδου Ἀποστόλου Τρύφωνος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα θά λάβῃ ἀργότερον κατὰ τὴν εἰς Διάκονον χειροτονίαν του. Φθάσας ἐκεῖ ἐφοίτησε κατ᾽  ἀρχὰς εἰς τὸ γυμνασιακόν τμῆμα τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, δεδομένου ὅτι αὕτη δὲν ἀνεγνώριζε τοὺς οὓς εἶχε τίτλους ἀποφοιτήσεως ἐκ τοῦ ἰταλικοῦ γυμνασί-ου. Περατώσας ἐπιτυχῶς τὰς γυμνασιακὰς σπουδὰς ἐνεγράφη εἰς τὸ Πανεπιστημιακὸν τμῆμα αὐτῆς, τὸ ἔτος 1951, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀπεφοίτησεν ἀριστοῦχος τὸ ἔτος 1956 ὑποβαλὼν ἐναίσιμον ἐπὶ πτυχίῳ διατριβὴν ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἡ περὶ θεαμάτων διδασκαλία τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου». Πλήρης τῶν ἐφοδίων δι᾽ ἣν προωρίζετο ἱερὰν διακονίαν, ὀλί­γον πρὸ τῆς ἀποφοιτήσεως ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε Σχολάρχην ἀείμνηστον Μητροπολίτην Ἰκονίου κυρὸν Ἰάκωβον.

 

Ἐν συνεχείᾳ ἀπεστάλη ὡς ὑπότροφος τῆς Ἐκκλησίας διὰ μεταπτυχιακὰς σπουδὰς  εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Βουκουρεστίου, τὰς ὁποίας καὶ συμπληρώσας ἐπιτυχῶς ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Φανάριον, ὅπου καὶ ἔλαβε τὸ Ὀφίκκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος μεγάλως ἐξετίμα τὸν νέον φερέλπιδα Κληρικὸν τοῦ Θρόνου καὶ ἔτρεφε δι᾽  αὐτὸν πολλὰς καὶ χρηστὰς ἐλπίδας. Εἰς τὰς αὐλὰς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας παρέμεινεν ἐπὶ διετίαν διακονῶν τὴν Ἐκ­κλησίαν καὶ τὸν Προκαθήμενον Αὐτῆς ὡς Ἐφημέριος τοῦ Πατριαρχικοῦ Παρεκκλησίου.

 

Τὸ ἔτος 1961, προτάσει τοῦ Πατριάρχου, μετέβη εἰς Θεσσαλονίκην ἐπὶ σκοπῷ ἀνωτέρων σπουδῶν καὶ ἐκπονήσεως διδακτορικῆς διατρικῆς εἰς τὸν τομέα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐπιλέξας σύμβουλον καθηγητὴ τὸν Βασίλειον Ἰωαννίδην καὶ διωρίσθη παραλλήλως Ἐφημέριος εἰς τὴν Ἐνορίαν τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Καλαμαριᾶς, ὅπου καὶ διηκόνησε ἐπὶ μικρὸν χρονικὸν διάστημα, διορισθεὶς τὸ ἀμέσως ἐπόμενον ἔτος Ἀναπληρωτής Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Σταυροπηγιακῆς καὶ Πατριαρχικῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας Χαλκιδικῆς, εἰς τὴν ἡγουμενίαν τῆς ὁποίας διὰ σεπτοῦ Πατριαρχικοῦ Γράμματος κατεστάθη τὸν Ἰούλιον τοῦ ἑπομένου ἔτους (1963) εἰς διαδοχὴν τοῦ Ἡγουμένου Γεωργίου, κατόπιν Μητροπολίτου Καρπάθου καὶ Κάσου. Ὡς Ἀναπληρωτὴς  Ἡγούμενος εἶχε τὴν τιμὴν νὰ ὑποδεχθῇ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν κατὰ τὴν γενομένην ἐπίσκεψιν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐλεύσεως αὐτοῦ διὰ τὸν ἑορτασμὸν τῆς Χιλιετηρίδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

 

Ἀναλαβὼν τὴν καθηγεσίαν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας ἐπέδειξεν ἀξιοζηλεύτους διοικητικὰς καὶ ὀργανωτικὰς ἱκανότητας, μεριμνήσας διὰ τὴν διοργάνωσιν καὶ τὴν ἐν γένει καλὴν πορείαν αὐτῆς. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ἡγουμενίας του ἐβελτιώθησαν αἱ κτιριακαὶ ἐγκαταστάσεις τῆς Μονῆς, κατεσκευάσθη ὁ δρόμος πρὸς αὐτήν, ἐδημιουργήθη ὁ οἰκοδομικὸς συνεταιρισμός, κατωχυρώθη καὶ ἀξιοποιήθη ἡ περιουσία αὐτῆς καὶ χάριν εἰς τὰς ἀόκνους προσπαθείας του ἐπετεύχθη ἡ ἔκδοσις τοῦ Ν. Δ. 249/1969, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ Ἱερὰ Μονὴ ὑπήχθη πνευματικῶς καὶ διοικητικῶς εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, συμβαλὼν τοιουτρόπως εἰς τὸ νὰ λάβωσι τέλος αἱ ἐξαιτίας τῆς προηγουμένης ἀσαφοῦς καταστάσεως προστριβαὶ καὶ ἔριδαι μεταξὺ τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Παραλλήλως, ὡς ἔχων τὴν προεδρίαν τῆς ἐν τῇ Μονῇ λειτουργούσης Ἐκκλησιαστικῆς Σχο­λῆς, συνέβαλε τὰ μέγιστα εἰς τὴν ἀπρόσκοπτον καὶ εὔρυθμον λειτουργίαν αὐτῆς, ἐπιδείξας ἰδιαίτερον πατρικὸν ἐνδιαφέρον πρὸς τοὺς σπουδαστὰς καὶ ἐλθὼν προσωπικῶς εἰς πολλοὺς ἐξ αὐτῶν ἀρωγὸς καὶ συμπαραστάτης καὶ βοηθός. Μέχρι σήμερον οἱ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς «Ἁγιαναστασῖται» μνημονεύουσι μετά μεγάλου σεβασμοῦ  καὶ εὐγνωμοσύνης πολλῆς τοῦ τιμίου ὀνόματός του. 

 

Ἡ Μήτηρ Ἐκ­κλησία ἀμεί-βουσα τοὺς κόπους καὶ τὴν εὔ­ορκον καὶ ἐπαι­νετὴν διακονίαν του, τῇ εἰσηγήσει τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου, ἐξέλεξεν αὐ­τὸν Ἐπίσκοπον Εὐμενείας τὴν 20ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1973. Ἐ­πί­σκοπος ἐχειροτονήθη τὴν 25ην τοῦ ἰδίου μηνὸς εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου τῆς μεγαλωνύμου Κοινότητος τοῦ Σταυροδρομίου ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος κυροῦ Μελίτωνος. Τέσσαρα χρόνια ἀρ­γότερον, τὴν 17ην Νοεμβρίου 1977 προαχθεὶς ἐξελέγη Μητροπολίτης  Ἡλιουπόλεως καὶ Θείρων.

 

Εἰς τὴν ἡγουμενίαν τῆς γεραρᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας παρέμεινεν ἕως τὴν 15ην Ὀκτωβρίου 1985 καὶ μετὰ τὴν οἰκειοθελῆ παραίτησιν συνέχισε νὰ διαμένῃ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν παρέχοντας τὰς πολυτίμους ὑπηρεσίας του καὶ τιμώμενος ἀπὸ τὴν, ὑπὸ τὴν καθηγεσίαν τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ τέκνου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μιλήτου κ. Ἀποστόλου, Ἀδελφότητα αὐτῆς.

 

Τὴν 5ην Μαΐου τοῦ ἔτους 1988 ἐξελέγη Μητροπολίτης τῆς Παυλικῆς Μητροπόλεως Ρόδου εἰς διαδοχὴν τοῦ ἐπὶ 38 συναπτὰ ἔτη Ποιμενάρχου αὐτῆς ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σπυρίδωνος τοῦ Συνοδινοῦ καὶ ἐνεθρονίσθη τὴν 22αν τοῦ ἰδίου μηνός εἰς τὸν Ἱερὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

 

Ἀναλαβὼν τοὺς οἴακας τῆς πρώτης τῶν Μητροπόλεων τῆς Δωδεκανήσου ἔθεσεν εὐαγγελικῶς «τὴν χεῖρα ἐπὶ τὸ ἄροτρον» καὶ ἀνέλαβε μετὰ ζήλου τὴν διαποίμανσιν τοῦ ἐν Ρόδῳ καὶ ἐν ταῖς νήσοις Σύμῃ, Νισύρῳ, Χάλκῃ, Τήλῳ καὶ Καστελορίζῳ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γενόμενος τύπος «τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι...» (Α´ Τιμ. 4,12), ἱερουργῶν τὰ θεῖα μυστήρια καὶ ἐκτελῶν τὴν ἐμπιστευθεῖσαν αὐτῷ ἀρχιερατικὴν καὶ ποιμαντικὴν διακονίαν ἄνευ ἐπιδείξεων καὶ τυμπανοκρουσιῶν. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ἀρχιερατείας του ἀνηγέρθησαν καὶ ἐκαλλωπίσθησαν πλεῖστοι ἱεροὶ Ναοί, ἀνεκαινίσθησαν καὶ ἐλειτούργησαν Ἱεραὶ Μοναὶ ὡς αἱ τοῦ Ταξιάρχου Μιχαὴλ Θαρρίου καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὑψενῆς, ἱδρύθησαν νέαι, ὡς αἱ τῆς Παραμυθίας καὶ τῆς Παντανάσσης, καὶ μετὰ πολλοὺς χρόνους διοργανωμέναι Μοναστικαὶ Ἀδελφότητες ἐφυτεύθησαν ἐν Ρόδῳ, ἐλειτούργησαν αἱ  Ἐκκλησιαστικαὶ Κατασκηνώσεις εἰς τὰς Ἱερὰς Μονὰς Θαρρίου καὶ  Ὑψενῆς καὶ αἱ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἐν Λάρδῳ, ὁ Τηλεοπτικός Σταθμὸς «ΘΑΡΙ», συνεκροτήθησαν νέαι Ἐνορίαι κατὰ τὰς ἀναφανείσας τοπικὰς ἀνάγκας, ἐχειροτονήθησαν πολλοὶ νέοι κληρικοὶ καὶ ἐφιλοξενήθησαν Διορθόδοξα καὶ Διαχριστινιακὰ Συνέδρια. Εἶχε δὲ τὴν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν καὶ τιμὴν νὰ ὑποδεχθῇ τρὶς ἐπισήμως εἰς τὰ ὅρια τῆς  Ἐπαρχίας του τὸν νῦν εὐκλεῶς πατριαρχεύοντα Παναγιώτατον Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ.

 

Ἀποχωρήσας τῆς ἐκκλησιαστικῆς κονίστρας τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 2004 ἀφῆκεν εἰς τιμὴν καὶ ἔπαινόν του καὶ δεκαεξαετῆ πολύκαρπον καὶ καλλίκαρπον ἐν Ρόδῳ ποιμαντικὴν διακονίαν καὶ παρέμεινε ἔκτοτε ἐν­ταῦθα ἐφησυχάζων εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ ἀπολαύων τοῦ παρὰ πάντων σεβασμοῦ, διακριτικώτατος εἰς τὰς κινήσεις του καὶ ὑποδεχόμενος πάντας μετ᾽ ἐγκαρδίων αἰσθημάτων χαρᾶς καὶ πνευματικῆς ἱκανοποιήσεως.

 

Ὁ Μητροπολίτης Ἀπόστολος καθ᾽ ὅλον τὸ διάστημα τῆς μακρᾶς ἱε­ρα­τικῆς καὶ ἀρχιερατικῆς διακονίας του ἐπέδειξε γνήσιον ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα, ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν Του, ἀγάπην πρὸς τὸν ἄνθρωπον. Ὡς κύριον χαρακτηριστικὸν τῆς προσωπικότητός του ὡς  Ἱεράρχου τοῦ Θρόνου εἶναι ἀναμφιβόλως ἡ ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων ἀφοσίωσις εἰς τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ πιστότης καὶ ὑπακοὴ εἰς τὰ κελεύσματα τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκ­κλησίας, τὰ δίκαια τῆς ὁποίας μετ᾽ εὐλαβείας διεφύ-λαξε καὶ προήσπισε. Ὡς χαρακτὴρ διεκρίθη διὰ τὸ ἁπλοῦν καὶ ἀνεπιτήδευτον εἰς τοὺς τρόπους, τὸ μέτριον καὶ ὀλιγαρκές, τὸ ἐλεῆμον πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς, τὸ πρᾶον καὶ μειλίχιον πρὸς πάντας, τὴν κατὰ Χριστὸν ταπείνωσιν, τὴν σεμνότητα καὶ τὴν προσήνειαν, ἀρετὰς αἱ ὁποῖαι κατηξίωσαν αὐτὸν εἰς τὰς συνειδήσεις τοῦ ποιμνίου καὶ διὰ τὰς ὁποίας ἐξετιμήθη καὶ ἠγαπήθη.

 

Ἀλλ᾽  ἤδη ὁ πολιὸς Ἱεράρχης ὡς ἄλλος Ἰακὼβ, «τῇ νόσῳ καμφθεὶς καὶ τῷ γήρᾳ τριχωθείς», κατέπαυσε καὶ μετεκλήθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου εἰς τὴν ἀχειροποίητον πόλιν, τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. «Συνετέλεσεν ἐν ἀγαθοῖς τὸν βίον αὐτοῦ» (Ἰώβ 14,14) καὶ κατέρχεται πλήρης ἡμερῶν εἰς τὸν τάφον ἐν τῇ πεποιθήσει τῆς ἐκπληρώσεως τῆς ἐν τῷ κόσμῳ καὶ τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποστολῆς του, λέγων σὺν τῷ Παύλῳ· «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος» (Β´ Τιμ. 4,7-8).

 

Ἀοίδιμε Μητροπολῖτα Ἀπόστολε,

 

Κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην στιγμὴν τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας σου ἱστάμεθα πάντες ἡμεῖς ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ σκηνώματός σου, ἀποδίδοντες εὐχαριστίας δι᾽  ὅλα ὅσα ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου σου καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἐκοπίασας. Ἐν τῇ πίστει  καὶ τῇ προσδοκίᾳ  τῆς Ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων καὶ τῆς ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος προπέμπομέν σε τοῦ προσκαίρου κόσμου. Πορεύου, ἵνα συναυλισθῇς μετὰ τῶν προαπελθόντων Πατέρων καὶ Ἀδελφῶν ἡμῶν καὶ ἀναπαυθῇς «παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. 1,3). Μνημόνευε ἐν τῷ ἐπουρανίῳ θυσιαστηρίῳ πάντων ἡμῶν καὶ προσεύχου ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας.

 

Εὐχαριστοῦμεν σὲ δι᾽ὅσα ἐκοπίασας, δι᾽ὅσα προσέφερες, διὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἦθος σου, διὰ πάντα τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας σου. Ἀναπαύσου ἐν εἰρήνῃ ἐν τῇ προσδοκίᾳ τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως.

 

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀοίδιμε Ἱεράρχα Ἀπόστολε!