Αγαπητοί συλλειτουργοί, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι,

Αγαπητοί ἀδελφοί, Λαέ ευλογημένε του Κυρίου,

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

«Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἀγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε» στην Θεσσαλική πρωτεύουσα, την «προκαθημένην τῶν Θετταλῶν πόλιν», τὴν  πελασγίδα Λάρισα, και κάτω από τους θόλους του περικαλλούς Μητροπολιτικού της Ναού, της καρδιάς της τοπικής αγίας Εκκλησίας, για να προσφέρουμε, μέσα στο χαρμόσυνο πασχάλιο κλίμα της λειτουργικής περιόδου που διανύουμε, την λατρεία μας στον «ἐν Τριάδι προσκυ-νούμενον» Θεό και να πανηγυρίσουμε την ετήσιο μνήμη του Πάτρωνος και Πολιούχου και ακοιμήτου προστάτου και εφόρου της πόλεως Αγίου Ιεράρχου Αχιλλίου, του μυροβλύτου και θαυματουργοῦ, του καλού ποιμένα της λογικής ποίμνης του Κυρίου, του διδασκάλου της πίστεως, του προασπιστή της «υγιαινούσης διδασκαλίας», του αγωνιστή της εκκλησιαστικής ενότητας, του φωστήρα της οικουμενικής Εκκλησίας και πρεσβευτού μας προς τον Σωτήρα Χριστό.

 

Δοξάζουμε κατά χρέος τον φιλάνθρωπο και ελεήμονα Θεό, ο οποίος μας αξίωσε να έλθουμε στην πόλη της Λαρίσης ως ταπεινοί προσκυνητές, αποδίδουμε το οφειλόμενο σέβας, την τιμή και τον ύμνο στον από αιώνων τιμώμενο εδώ, στον τόπο της θεοφιλούς και χριστομιμήτου ποιμασίας του, Άγιο Πατέρα Αχίλλιο τον θαυματουργό, και εκφράζουμε καρδιακά αισθήματα αγάπης και ευχαριστίας προς τον άξιον διάδοχον του θρόνου του, προς εσάς Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα, άγιε Λαρίσης, διότι, η εγνωσμένη ευγένεια, εγκαρδιότητα και φιλαδελφία σας, που εκφράστηκε με την φιλόφρονα πρόσκλησή σας, παρέχει σε μας, τους από διαφόρους πόλεις, νήσους και εκκλησιαστικά κλίματα ἀφιχθέντες συνεπισκόπους σας, την ευλογία και την τιμή να ανταλλάξουμε μαζί σας και με το ποίμνιο σας τον πασχάλιο ἀσπασμό, να συνεορτάζουμε και να κοινωνούμε του μυστηρίου της Εκκλησίας.

 

Aγαπητοί Ἀδελφοί,

 

Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος της Λαρίσης Αχίλλιος, ο Αγιος και προστάτης σας, αποτελεί δικαιολογημένα το καύχημα σας, διότι ἔλαμψε ἀπὸ τὸν ἀρχιερατικό θρόνο της πόλεως σας, ως ἀστέρας πρώτου μεγέθους, και εφώτισε με τις φωτοβόλες ἀκτίνες της ευαγγελικῆς ζωής του, της διδασκαλίας του, των τρόπων και μεθόδων της αγιότητάς του, όχι μόνο το στερέωμα της  τοπικής εκκλησίας που τον κατέστησε ποιμένα η ζωογόνος πνοή του Παρακλήτου Πνεύματος, αλλά το στερέωμα της οικουμενικής Εκκλησίας και ἀναδείχθηκε, μετά την μακαρία κοίμησή του και την θεομαρτύρητη, εξαιτίας της μυροβλυσίας του αγίου λειψάνου του, αγιότητά του κοινός διδάσκαλος και πατέρας ιερός του Ορθοδόξου ἐκκλησιαστικού πληρώματος.

 

Βλάστημα θεοφύτευτο της αγιοτόκου Καππαδοκίας άκουσε και ενωτίστηκε με αυταπάρνηση την φωνή του Κυρίου, το «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθείν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Μάλιστα σε χρόνους σκληρούς και δυσχειμέρους, όταν η ομολογία του ονόματος του Χριστού, ήταν δρόμος κινδυνώδης, σημαδοτοδοτημένος από τον διωγμό και το μαρτύριο. Αποδέχθηκε τον ευαγγελικό λόγο χωρίς ἐκπτώσεις και συμβιβασμούς, διαμοιράζοντας στους πτωχούς την κληρονομιά της πατρικής περιουσίας. Αδέσμευτος και ολοκληρωτικά ἐλεύθερος, με μόνη περιουσία την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό, θα γίνει οδοιπόρος της βασιλείας των ουρανών. Στάση και επιλογή ζωής που εκφράζεται στις επίγειες πορείες του. Στους δρόμους του πρὸς την θεοβάδιστη ἁγία Γη, προς την πρεσβυτέρα Ρώμη, προς την Θεσσαλία, προς την πόλη σας. Στην ανέστια βιοτή του στα πανάγια προσκυνήματα της αγίας Πόλεως των Ιεροσολύμων, στις ερήμους και τα σπήλαια της Ιουδαίας. Στην αναστροφή κοντά σε μεγάλους ἀσκητές και πνευματικούς Πατέρες της ερήμου. Στον αγώνα και την άσκηση για το «εἰ θέλεις τέλειος εὶναι» που απηύθυνε ο Κύριος στον γεμάτο αγωνία για το μέλλον του πλούσιο νεανίσκο της ευαγγελικής ιστορίας.

 

Οι προσκυνηματικές αποδημίες του και οι σε διαφόρους τόπους βραχύβιες ἀσκητικές ἐγκαταβιώσεις του γνώρισαν τον «σαββατισμό» τους στην «μακαρία γη των Θετταλών». Ηλθε ξένος στον τόπο σας, και έγινε οικείος. Αγάπησε τα χώματα και τον λαό σας. Φυτεύτηκε εδώ για να ἀνθίσει και να καρποφορήσει «ὡς τό δένδρον τό πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων». Αγκάλιασε τους προγόνους και προπάτορες σας, γι´ αυτό και παρέμεινε εδώ ευαγγελιζόμενος τον λόγο του Θεού, καλλιεργώντας πνευματικά τα άγονα χωράφια των ψυχών, ξεριζώνοντας τα ζιζάνια της ειδωλολατρίας και σπέρνοντας τον καθαρό σπόρο της αλήθειας της πίστεως. Εγινε ο πνευματικός αργυροδίνης Πηνειός που έκανε εύφορη, καρποφοροῦσα «εις εκατόν» την πεδιάδα της εκκλησιαστικότητάς σας. Αγάπησε τον λαό και ο λαός ανταπέδωσε αυτή την αγάπη, τον αναγνώρισε και τον εμπιστεύθηκε, τον διάλεξε και τον ανέδειξε ποιμένα και οδηγό του. Επίσκοπό του «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», του αληθινού Θεού μας.

 

Τριανταπέντε χρόνια ποίμανε ο θείος Αχίλλιος τον λαό που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Εγινε ο ποιμήν ο καλός, ιχνηλατώντας τὸν Αρχιποίμενα Χριστό. Ο ποιμήν ο καλός των κυριακών λόγων εκφράστηκε μεσα από τον έμπρακτο λόγο και την έλλογη πράξη του Επισκόπου της Λαρίσης. Τα θαύματά του βεβαίωναν την ἀλήθεια της υπάρξεώς του ως ποιμένα της λογικής ποίμνης των ανθρώπων. Η ποιμαντική του ἐκφραση, βίος, λόγος και θαύμα, τον κατέστησαν αιδέσιμο και ξακουστό στις ακοές των ανθρώπων. Η παρουσία του στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας ἐξέφρασε την Ορθοδοξία  του λαού του. Ο Αγιος με το λόγο του και το θαύμα του εκήρυξε την αλήθεια της πίστεως και αγωνίστηκε για την εκκλησιαστική ενότητα, για να διατηρηθεί ακέραιος ο άραφος χιτώνας του Χριστοῦ και να διασώσει ο άνθρωπος την δυνατότητα της σωτηρίας του μέσα στην Εκκλησία.

 

Ο μέγας και όσιος Ιεράρχης της Λαρισαϊκής ποίμνης πλήρης ημερών και έργων αγαθών κοιμήθηκε τον ύπνο των Δικαίων ανθρώπων του Θεού και τάφηκε κατά το ανθρώπινο. Αποχώρησε από τον στίβο της ποιμαντορίας του ως ανθρωπος αλλά παραμένει πάντοτε παρών στην συνείδηση και την ζωή του λαού του ως Αγιος Ιεράρχης. Δεν πέρασε ως ένας από τους πολλούς κατά την διαχρονική και ένδοξη ιστορία της Λαρίσης ποιμένας αλλά παραμένει και θα παραμένει ο ποιμένας σας. Απόδειξη το θυσιαστήριο επ’ ονόματι του, που παρ´ όλες τις ιστορικές περιπέτειες, ουδέποτε το στερηθήκατε. Ο ναός του πολλές φορές μπορεί να δηώθηκε και να καταστράφηκε, να άλλαξε τόπο και να μετακινήθηκε. Πάντοτε όμως υπήρχε κέντρο και καρδιά της τοπικής Εκκλησίας, φάρος τηλαυγής και κέντρο εκκλησιαστικό ελπίδας και αισιόδοξης ενατένισης του μέλλοντος της πόλης ανά τούς αιώνες. Τα λείψανά του, που επέστρεψαν μετὰ από πολλά χρόνια στον φυσικό τους χώρο, μαρτυρούν ότι ο ποιμένας της Λαρίσης Αχίλλιος έχει και ορατά πάλι το θρόνο του, είναι ενθρονισμένος στο θρόνο του, ποιμαίνει και προστατεύει το ποίμνιο του, προσεύχεται και αγρυπνεί, γίνεται, όπως και κατά τον καιρό της επιγείου σωματικής αναστροφής του, «τά πάντα τοῖς πᾶσι», γιατί έχει την αγάπη του «τετελειωμένη» προς τα πνευματικά παιδιά του, εσάς δηλαδή, τον ευλογημένο και φιλόθεο λαό της Λαρίσης.

 

Η πίστη σας στην ζωντανή παρουσία του αποτελεί και την αιτία της πνευματικής χαράς και ευφροσύνης σας, απόψε και αύριο, κατά τον εορτασμό της μνήμης του. Βιώνουμε το γεγονός ότι ο Άγιος Ιεράρχης και πολιούχος σας είναι ο προεξάρχων της πανηγύρεώς μας. Τιμώντάς τον εγκωμιάστικα τον ενατενίζουμε παρόντα στην εσπερινή σύναξη μας. Ψάλλοντας προς τιμήν του ύμνους και εγκώμια «ἀναθεωροῦμε τήν ἔκβαση τῆς ἀναστροφῆς» του, ακούγοντάς τον μέσα απ´ αυτήν να αφήνει και σήμερα τον λόγο της διδασκαλίας του. Να μας λέγει να αγαπήσουμε τον Χριστό, ναα γνωρἰσουμε και να τηρήσουμε το άγιο θέλημά του. Να μην προσκυνούμε σύγχρονα είδωλα. Να μην χάνουμε τον εαυτό μας απολυτοποιώντας την ύλη και τα πράγματα του κόσμου τούτου. Να ζητούμε ἀσφάλεια στην εσωτερική βεβαιότητα, ότι ο Θεός είναι ζωντανός και παρών στην προσωπική μας ζωή και τη ζωή της κοινωνίας μας. Να βιώνουμε εμπειρικά τό γεγονός ότι η ζωή μας δεν εξανλείται στα όρια του παρόντος βίου. Να γίνουμε μέλη ενεργά της Εκκλησίας μας  διαφυλάττοντας την ενότητα της πίστεως και την ακεραιότητα του εκκλησιαστικού σώματος Να καλλιεργήσουμε την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα, να έχουμε αισιοδοξία, καλό λογισμό, φιλαδελφία και επιείκεια. Να προσπαθούμε, με ένα λόγο να είμαστε άνθρωποι Θεού, ἐκφράζοντας την χριστιανικότητα μας όχι μέσα από το αυτονόητο και δεδομένο, αλλά μέσα από μια συνεχή ἐπαγρύπνηση ευθύνης στα πλαίσια της όποιας καθημερινότητας της ζωής μας.

 

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιε,

 

Συγχαίρουμε μαζί σας, συνεορτάζουμε και συνδοξολογούμε τον Θεό, ο οποίος ανέδειξε και έδωσε στην πόλη σας και σε όλη την μακαρία γη της Θεσσαλίας τον Αγιο Αχίλλιο. Ευχαριστούμε και πάλι για την ευγενική πρόσκληση της συμμετοχής και την δοθείσα ἐκ μέρους σας ευκαιρία της μεταξύ μας ἐκ του εγγύς κοινωνίας. Αισθανόμαστε την χαρά μας πεπληρωμένη να βρισκόμαστε κοντά σας και στο ευλογημένο λαό σας. Ευχόμαστε ταπεινὰ ο Θεός να σας χαρίζῃ στην Εκκλησία των Λαρισαίων, όπου σας απέστειλε, «σῶον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα και ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας» τῆς πίστεως, για να ποιμαίνετε τον λαό του με την αγάπη, την πραότητα, την ακακία και την υπομονή που σας διακρίνει. Και εσεις, οσάκις στέκεσθε προσευχητικά μπροστά στην λάρνακα του μυροβλύτου Αγίου σας να ψελλίζεται δέησιν και για μας, τους ελαχίστους συνεπισκόπους σας, για να είναι με τις θεόδεκτες πρεσβείες του αντιλήπτορας στην εκκλησιαστική ευθύνη μας.

 

Ευχόμαστε να είναι τα ἔτη σας πολλά προς δόξαν Θεού και ευεργεσία του λαού που σας χάρισε.