ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΡΟΔΟΥ κ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ
ΕΠΙ ΤΗι ΠΑΝΗΓΥΡΕΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ[1]
(11 Νοεμβρίου 2014)
«Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ, ἡ πόλις Ἡρακλείου, ἀγάλλου καὶ χόρευε, πίστει λαμπροφοροῦσα, Μηνᾶ τὸν πανένδοξον ἀθλητὴν καὶ μάρτυρα τῆς ἀληθείας ἐν κόλποις κατέχουσα ὡς θησαυρόν.....».
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμώτατοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν,
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,
"Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε" στόν περίβλεπτο καί περίλαμπρο τοῦτο Ναό, τήν καθέδρα τῆς ἀποστολικῆς τῶν Κρητῶν Ἐκκλησίας, γιά νά πανηγυρίσουμε τήν μνήμη τοῦ προστάτου καί φύλακα καί πολιούχου τῆς πόλεως τοῦ Ἡρακλείου, τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τοῦ θαυματουργοῦ. Συγκροτοῦντες τήν ἑόρτια εὐχαριστηριακή σύναξη τῆς μνήμης του, στήν ὁποία, ἡ πηγαία καί ἀνεπιτήδευτη εὐγένειά σα,ς ἅγιε Κρήτης, προσκάλεσε τήν ἐλαχιστότητά μου νά συμμετάσχει καί νά ἀναλάβει τήν διακονία τοῦ λόγου, ὁμοθυμαδόν, "ἐν ἑνί στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ", κλῆρος καί λαός, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, ἐπίσημοι καί ἰδιῶτες, ὑμνολογοῦμε καί ἐπαινοῦμε τόν τροπαιοφόρο ἀθλητή, τόν μάρτυρα καί κήρυκα τῆς ἐπιφανείας τοῦ Σωτῆρος, τόν ἀριστέα καί ἄριστο τῶν Μαρτύρων, "τὸν ὑπὲρ τῆς πίστεως γενναίως ἀγωνισάμενον", σφραγίζοντας τίς εὐφημίες τῶν ὕμνων μας μέ τήν παράκληση: "Ἀγωνίζου καὶ νῦν Μεγαλομάρτυς Μηνᾶ, ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας τὸν καλὸν ἀγῶνα, διατηρῶν αὐτῆς τὰ δόγματα καὶ τὴν κρηπίδα ἀσάλευτον".
Ὁ Μεγαλομάρτυς τῆς πίστεως Μηνᾶς ἦταν Αἰγύπτιος στήν καταγωγή. Φέρει, ὡς γνωστόν, τό ὄνομα τοῦ πρώτου βασιλέως-Φαραώ τῆς Αἰγύπτου. Ὁ χρόνος τῆς ἐπιγείου ἀναστροφῆς του τοποθετεῖται στό δεύτερο μισό τοῦ τρίτου καί τήν πρώτη πενταετία τοῦ τετάρτου αἰῶνος. Στρατιώτης τῆς ἐπιγείου στρατείας, τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα, ὑπηρετεῖ στά Νούμερα, στά λεγόμενα Ρουπλιακά, στό Κοτύαιον τῆς Φρυγίας Σαλουταρίας, σημερινή Κιουτάχεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κάτω ἀπό τίς διαταγές τοῦ ἡγεμόνα Ἀργυρίσκου. Ξεχωρίζει ἀπό τό μεγαλοπρεπές τοῦ παραστήματος, τήν ρωμαλεότητα τοῦ σώματος, τήν ὡραιότητα τοῦ προσώπου, τό συνετό τῆς γνώμης καί τὴν ἀκεραιότητα τοῦ φρονήματος. Ἀλλ᾿ οἱ καιροί γιά τή Χριστιανική πίστη εἶναι δύσκολοι καί χαλεποί. Ἡ εἰδωλολατρία, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος σέ παρακμή, πνέει τά λοίσθια καί στήν ἀπέλπιδα προσπάθειά της νά παρατείνει τή χρεωκοπημένη ὕπαρξή της ἐξεγείρεται κατά τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Στό πρόσωπο τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ βρίσκει τὸν γνήσιο ἐκφραστή τῆς θηριώδους γνώμης της. Ἐκεῖνος κηρύσσει γενικό διωγμό, ὁ ὁποῖος γρήγορα ἐξαπλώνεται σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τοῦ ρωμαϊκοῦ imperium. Οἱ Χριστιανοί συλλαμβάνονται, βασανίζονται καί θανατώνονται. Μαρτυροῦν τήν καλή ὁμολογία ὁδηγούμενοι σάν πρόβατα στή σφαγή. Τό αἷμα τους ρέει ἄφθονο, χιλιάδες οἱ ὁμολογητές καί μάρτυρες τῆς πίστεως. Θανατώνονται, κατά τήν ψαλμική ρήση, "ὅλην τὴν ἡμέραν", σφαγιάζονται ἔχοντας στό στόμα τή χριστώνυμη κλήση τους. Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς, ἄνδρες καί γυναῖκες, γέροντες, νέοι καί παιδιά, , στήν ἔκφραση τοῦ θησαυροῦ τῆς καρδιᾶς τους, τῆς πατρότητας καί μητρότητας τῆς πίστεως, σφραγίζουν τή ζωή τους μέ τήν ὁμολογία καί τό μαρτύριο. Στό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως σημειώνει ὁ ἱστορικός τῆς Ἐκκλησίας Εὐσέβιος στό προοίμιο τοῦ εʹ βιβλίου τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας του ἀναγράφονται μέ ἀνεξίτηλα γράμματα τά όνόματά τους, ἐκείνων πού ἔπεσαν "ἀνδρείως ὑπὲρ τῆς ἀληθείας μᾶλλον ἤ ὑπὲρ πατρίδος καί μᾶλλον ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἤ ὑπὲρ τῶν φιλτάτων".
Ὁ Μηνᾶς, ὅμως, ὡς καλός στρατιώτης τῆς εὐαγγελικῆς στρατείας δέν ἀνέχεται τήν πραγματικότητα πού ἔχει διαμορφωθεῖ. Ἡ συνείδησή του ἐπαναστατεῖ. Ἡ θέα τοῦ βασανισμοῦ καί τῶν μυρίων θανάτων τῶν ἀδελφῶν του Χριστιανῶν τόν καταπονεῖ ἀλλά καί τόν χαλυβδώνει στήν πίστη. Ἀντιδρᾶ μέ σύνεση, ἐγκαταλείπει τό στράτευμα, ἀποστρέφεται τήν ἐπίγεια δόξα, θεωρεῖ σκύβαλα, ἀνάξια λόγου, τά προνόμια πού ἀπορρέουν ἀπό τό ἀξίωμά του, καί προσαναβαίνει στό πλησιέστερο στήν Κιουτάχεια ὄρος. Ἐκεῖ μακριά ἀπό τήν τύρβη καί τήν ἀκαταστασία τοῦ στρατοπέδου, μόνος μετά τοῦ μόνου Θεοῦ, πλατύνει τόν ἐσωτερικό του κόσμο μέ τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση ἀναμένοντας τή θεϊκή φωνή. Καί ὅταν ἐκείνη ἀντηχεῖ στά αὐτιά του, ὁ γενναῖος Μηνᾶς, ἐγκαταλείπει τόν τόπο τῆς συνομιλίας μέ τόν Θεό καί παρουσιάζεται αὐτόκλητος στόν είδωλολάτρη ἡγεμόνα. Παρρησιάζεται τήν πίστη του, ὁμολογεῖ τήν ἀλήθεια καί ἐλέγχει τήν πλάνη. Οἱ ὑποσχέσεις καί οἱ κολακεῖες τόν ἀφήνουν ἀνεπηρέαστο. Οἱ ἀπειλές τόν χαλυβδώνουν. Ἀπέναντι στόν ἐξαγριωμένο ἐκπρόσωπο ἑνός παραπαίοντος κόσμου στέκεται γαλήνιος. Ἡ θέα τῶν βασανιστικῶν ὀργάνων συγκροτεῖ γι᾿ αὐτόν τή θέα τῆς ροδαυγῆς τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ δαρμοί τῶν βουνεύρων, οἱ κεντήσεις τῶν τριβόλων, τό ξέσιμο τῶν πληγῶν τοῦ σώματος μέ τρίχινα ὑφάσματα περιποιοῦνται τήν ψυχή του. Γεμίζει ἀπό τή σταυροαναστάσιμη χαρά τοῦ μαρτυρίου του. Ἀπεκδύεται τούς δερματίνους χιτῶνες τῆς νεκρώσεως. Ἡ ὑπομονή καί ἡ καρτερία του καταπλήσσουν τούς δημίους του ἀλλά καί τούς ἐξαγριώνουν περισσότερο. Στό ἀποκορύφωμα τῆς μανίας του ὁ Ἀργυρίσκος διατάσσει τόν ἀποκεφαλισμό του. Τό σῶμα του ρίχνεται στήν πυρά ἀλλά φυλάσσεται ἀλώβητο.
Τά τίμια λείψανά του μετακομίστηκαν στήν πατρική του γῆ. Μάλιστα ἀναφέρεται ὅτι ἡ καμήλα, ἡ ὁποία τά μετέφερε, σταμάτησε σέ ἕναν τόπο, νότια τῆς Ἀλεξάνδρειας, στήν περιοχή τῆς Μαρεώτιδας λίμνης, ὅπου καί τάφηκαν. Πάνω ἀπό τόν τάφο του στά χρόνια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Ἁγίου Ἀθανασίου οἰκοδομήθηκε ναός καί γύρω ἀπό τόν Ναό συγκροτήθηκε Μονή. Ἀργότερα στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα Ζήνωνα (474-491) οἰκοδομήθηκε ἐκεῖ ὁλόκληρη πόλη, ἡ πόλη τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Εἶναι τό El Alamein τῆς Αἰγύπτου, ὁ γνωστός τόπος τῆς συντριβῆς τοῦ γερμανοῦ στρατάρχου Romel. Ὁ τάφος καί ἡ Μονή τοῦ Ἁγίου ἔγινε ἔκτοτε τόπος φημισμένου προσκυνήματος καί ἡ τιμή του ἀπό ἐκεῖ διαδόθηκε στά πέρατα τῆς αὐτοκρατορίας.
Ἀλλά ὁ φέρων τό ὄνομα τοῦ πρώτου γνωστοῦ Φαραώ, βασιλέως τῆς Αἰγύπτου, Ἅγιος Μηνᾶς ὁ Αἰγύπτιος, ἦλθε ὡς στρατηγός οὐρανίου παρατάξεως καί ἔστησε τόν θρόνο του στήν καρδιά τῆς πόλεως τοῦ Μεγάλου Κάστρου, τῆς πόλεως τοῦ Ἡρακλείου. Ἡ θρησκευτική διαίσθηση τῶν κατοίκων τῆς πόλεως τόν θεωρεῖ ἔκτοτε ὡς τόν Ἅγιο Μηνᾶ τόν Ἡρακλειώτη, τόν λεβέντη ψαρομίλλιγγο καπετάνιο τοῦ Μεγάλου Κάστρου, τόν Ἀϊ-Μηνᾶ τόν καβαλάρη. Ἀφήνοντας κατά μέρος τήν ἱστορική προέλευση μένουμε στήν ἠθική συμπαράσταση καί προστασία του. Ὁ Ἅγιος ταυτίζεται μέ τήν πόλη του, γίνεται ἡ ψυχή της. Ὁ Ναός του ὁρατό κέντρο τῆς καθημερινότητας καί τῆς καταπαύσεώς της. Τό ὄνομά του γίνεται θρύλλος. Ἀφ᾿ ὅτου ὁ Ἅγιος ἐνθρονίστηκε στήν πόλη του, Μεγάλο Κάστρο-Ἡράκλειο καί Ἅγιος Μηνᾶς δέν εἶναι δυνατόν νά χωριστοῦν. Τό Ἡράκλειο πορεύεται τήν ἱστορική του πορεία καί ἀκολουθεῖ τόν "ἐφ᾿ ἵππου λευκοῦ ἐπιβαίνοντα" καπετάνιο του ἀποθέτοντας κατά τούς δυσχειμέρους καιρούς στήν προστασία του τήν ἐπιβίωση καί σωτηρία του καί κατά τούς καιρούς τῆς εἰρήνης στήν ἀντίληψη καί σκέπη τῆς πρεσβείας του τήν εὐημερία καί προαγωγή του.
"Επιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον" ὅσα ἀγαθά, μεγάλα καί θαυμαστά καί παράδοξα ἐργάστηκε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ γιά τήν πόλη καί τόν λαό του. Θά στάθουμε σέ τρία ἱστορικά γεγονότα, ἐνδεικτικά τῆς διαχρονικῆς ἀοράτου παρουσίας του, μέ τήν πεποίθηση ὅτι διερμηνεύουμε τό φρόνημα τῆς πίστεως καί τό μέγεθος τῆς τιμῆς καί τῆς εὐλαβείας πρός τόν Πολιοῦχο Μεγαλομάρτυρα ὅλων τῶν εὐσεβῶν κατοίκων τῆς πόλεως.
α. 10 Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1735. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τήν κατά Κρήτην ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν ἐκδηλώνεται διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ. Εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν Ἐγκαινίων τοῦ πρώτου μετά τήν ἅλωση τοῦ Χάνδακα ἀπό τούς Ὀθωμανούς Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς νήσου, τοῦ γνωστοῦ ὡς μικροῦ Ἁγίου Μηνᾶ, ἀπό τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Κρήτης Γεράσιμο Λετίτζη. Ἡ τοπική Ἐκκλησία ἀνασυγκροτεῖται καί πολιτεύεται κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς προστασίας του, ὁ Ναός του γίνεται ἡ καθέδρα της καί ἡ δύναμη τῆς χάριτός του ἀποβαίνει ὁ ἐπιστηριγμός καί ἡ παράκλησή της. Ὁ λαός της θά γνωρίσει στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου του τήν μοναδική μετά Θεόν καταφυγή καί δύναμή του καί στήν κοινή συνείδησή του ὁ Ναός αὐτός θά ἀποτελέσει τό κέντρο, τήν καρδιά καί τήν ψυχή τῆς πόλεως τοῦ Μεγάλου Κάστρου καί θά συνδεθεῖ ἄρρηκτα μέ τίς δοκιμασίες καί τίς περιπέτειές του. Ὁ Ἅγιος σταματᾶ τήν ἑβδομηντάχρονη περιπλάνηση τῶν Μητροπολιτῶν Κρήτης, οἱ καμάρες τοῦ Ναοῦ του γίνονται ἡ στέγη τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί ἐκεῖ, κάτω ἀπό τό ἄγρυπνο βλέμμα τῆς προστασίας του θά διατηρηθεῖ ἄσβεστο τό καντήλι τῆς πίστεως καί τῶν παραδόσεων τοῦ γένους, γιά νά μεταλαμπαδεύεται τό φῶς του καθ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς εἰδεχθοῦς καί βαρυαλγοῦς δουλείας σέ ἀνατολή καί δύση, βορρᾶ καί νότο τῆς Μεγαλονήσου.
β. 24 Ἰουνίου 1821. Ἡμέρα τοῦ μεγάλου ἀρμπεντέ. Στόν Ναό τοῦ Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ καί γύρω ἀπό αὐτόν σφαγιάζονται ἀπό τόν μαινόμενο ὀθωμανικό ὄχλο ὁ Μητροπολίτης Κρήτης Γεράσιμος, πέντε ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς τῆς νήσου καί ὁ Ἱερέας πού ἐκείνη τήν ὥρα τελοῦσε τή Θεία Εὐχαριστία. Ἀκολούθησε ἡ σφαγή τῶν ἱερέων καί τῶν προκρίτων τῆς πόλεως καί πολλῶν ἄλλων. Νέοι Μάρτυρες, ἁγία καί ἔντιμος προσθήκη στή χορεία τῶν παλαιῶν Μαρτύρων, τούς ὁποίους κατά τό ἰωβηλαῖον ἔτος 2000 τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, κατέταξε στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ Νεομάρτυρες αὐτοί τῆς πίστεως, Ἐπίσκοποι, κληρικοί καί λαϊκοί ἐμψυχώθηκαν ἀπό τούς ἄθλους τοῦ μαρτυρίου τοῦ Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ καί ἀτενίζοντας τήν θαυματουργό Εἰκόνα του καί τόν Ναό του παρέδωσαν τήν ψυχή τους σφαγιαζόμενοι ἀπό τά ξίφη τῶν δημίων. Ἔβαψαν τίς πλάκες τοῦ Ναοῦ καί τῆς αὐλῆς του μέ τό αἷμα τους, ποτίζοντας τό δένδρο τῆς πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ γένους. Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς τούς ἐδωροφόρησε στήν τοπική Ἐκκλησία, τούς ἀνέδειξε συμμάρτυρές του καί στούς αἰῶνες συμπρεσβευτές του στόν θρόνο τῆς θείας Μεγαλωσύνης. Ἡ θυσία τους, συνέχεια τῆς ὑπέρ πίστεως θυσίας τοῦ Μεγαλομάρτυρος, θυσία ὑπέρ λαοῦ, μίμηση τῆς θυσίας τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεως Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, γίνεται ἡ μήτρα, μέσα στήν ὁποία καρπογονεῖ τό ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας τοῦ λαοῦ τῆς Κρήτης. Μέ σεβασμό ὑποκλινόμεθα στή μαρτυρική δόξα τους καί ὁμολογοῦμε ὅτι οἱ Ἅγιοι αὐτοί Νεομάρτυρες ἀποτελοῦν δῶρο Θεοῦ πρός τήν τοπική Ἐκκλησία διά τῆς χάριτος τοῦ προστάτου καί πολιούχου τῆς πόλεως Ἁγίου Μηνᾶ.
γ. 18 Ἀπριλίου 1826, Κυριακή τοῦ Πάσχα. Οἱ Χριστιανοί τῆς πόλεως βρίσκονται σέ εὐχαριστηριακή σύναξη στόν Ναό τοῦ Ἁγίου γιά νά ἑορτάσουν τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Οἱ ἐξαγριωμένοι Ὀθωμανοί συντάχθηκαν γιά νά προχωρήσουν σέ μιά ἀκόμη σφαγή. Τή στιγμή πού ὁ Μητροπολίτης Κρήτης Καλλίνικος ὁ ἐξ Ἀγχιάλου διάβαζε τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως ἀκούστηκε ἡ πρώτη κλαγγή τῶν ὅπλων. Ἡ κρίσιμη ὥρα ἀρχίζει. Ἀλλ᾿ ἐκείνη τή στιγμή ξεπροβάλλει ὁ Ἅγιος Μηνᾶς, ἀγριεμένος καί ἐπιθετικός, ἔφιππος πάνω στό λευκό ἄλογό του μέ ξεγυμνωμένο τό σπαθί του καί ἔρχεται νά περισώσει τόν λαό του. Τό βλέμμα του εἶναι ἐλεγκτικό στούς Ἀγαρηνούς πού τόλμησαν νά καταφρονήσουν τό Πάσχα τῆς χριστιανοσύνης καί τήν ἱερότητα τῆς ἡμέρας. Ἐκεῖνοι τόν ἐκλαμβάνουν ὡς τόν Ἁγιάν Ἀγᾶ, ἀπεσταλμένο τοῦ Πασᾶ γιά νά ματαιώσει τό αἱμοβόρο σχέδιό τους. Τρομαγμένοι καί φοβισμένοι, διωκόμενοι ἀπό τόν καβαλάρη στρατηγό, φεύγουν. Διαμαρτύρονται στόν Πασᾶ γιά τή θεωρούμενη πρωτοβουλία του. Ἐκεῖνος βεβαιώνει τήν ἄγνοιά του γιά τό περιστατικό. Τήν ἑπομένη ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος θά ἐπισημοποιήσει τό θαῦμα μέ τρόπο πανηγυρικό. Θά ἐπισκεφτεῖ τὸν Πασᾶ, γιά νά τόν εὐχαριστήσει δῆθεν γιά τή μέριμνά του νά ματαιώσει τή σφαγή. Ἀλλά ἐκεῖνος γιά μιά ἀκόμη φορά θά ἐπαναλάβει καί θά βεβαιώσει ὅτι δέν ἔστειλε κανέναν Ἀγά. Οἱ ἴδιοι οἱ Ὁθωμανοί μέ τό στόμα τοῦ πρώτου τους γίνονται κήρυκες τῆς ἐπεμβάσεως καί τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου. Ὁ Μεγαλομάρτυς ἔσωσε ἀπό τή σφαγή τόν λαό του. Ἔκτοτε ἡ ἀνάμνηση τοῦ θαύματος γίνεται πανήγυρις, φόρος χρέους καί εὐγνωμοσύνης στόν φρουρό τοῦ Ἡρακλείου καί ἀντιλήπτορα τῶν Ὀρθοδόξων, ὁ ὁποῖος "κατῄσχυνε λαμπρῶς, τὰς ὀρδὰς τῶν ἀσεβῶν, συντρίψας τούτων τὰ τόξα.
Σεβασμιώτατε, ἅγιε Κρήτης,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Ἡ πόλη τοῦ Ἡρακλείου ἑορτάζουσα σήμερα, στόν ἐνεστῶτα λειτουργικό χρόνο, τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ ἐκφράζει γιά μιά ἀκόμη φορά τή διαχρονική ἐμπειρία της, ἐμπειρία πίστεως καί ζωῆς, καί εὐφραίνεται "ἐν κόλποις κατέχουσα ὡς θησαυρόν" τόν θαυματουργό Πολιοῦχο της. Γεγονός τό ὁποῖο διακηρύσσει ὅτι ἡ ἐπιφάνεια τῆς χάριτος του δέν ἐξαντλεῖται στά γεγονότα τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος της, ἀλλά ἔχει τήν δύναμη νά ἐπηρεάσει πλουσιόδωρα τό γίγνεσθαι τοῦ παρόντος της. Ὁ θησαυρός ἀποβαίνει θησαυρός ἐάν ἔχει ἀντίκρυσμα στό παρόν, ἐάν ἀποτελεῖ ἀληθινή περιουσία, ἡ ὁποία ἔχει τή δυνατότητα νά ἐξασφαλίζει καί νά διασφαλίζει τή ζωή. Ἀναλογιζόμεθα τό μαρτύριο καί τή μαρτυρία τοῦ Μεγαλομάρτυρος, θαυμάζουμε τίς ποικιλότροπες ἐπιφάνειες τῆς χάριτός του, καί ὁριοθετοῦμε τήν εὐθύνη μας ὡς Χριστιανῶν. Εὐθύνης ὡς ἐνεργῶν μελῶν μιᾶς κοινωνίας, ἡ ὁποία ἔχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά καί ἐκπέμπει ποικίλα μηνύματα. Ἡ ἀφετηρία αὐτῆς τῆς εὐθύνης προσδιορίζεται στό γεγονός τῆς προσεγγίσεως μέ θάρρος καί δυνατή παρρησία τῆς ἀδιάκοπης βιώσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος καί τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως. Γεγονός τό ὁποῖο θά μᾶς παράσχει τή δυναμική τῆς κρυστάλλινης εὐθυκρισίας γιά νά ἑρμηνεύσουμε τά ποικιλόμορφα προβλήματά μας, νά δώσουμε καίριες ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματά μας, νά κατανοήσουμε τά ὅσα συνέχουν τήν ὕπαρξή μας καί νά βηματίσουμε μέ τήν πεποίθηση τῶν μελῶν τοῦ ἑνός σώματος, πεποίθηση ἡ ὁποία θά δώσει οὐσιαστικό περιεχόμενο σέ λέξεις καί ἔννοιες κοινότυπες σήμερα, ὅπως ἀγάπη, σεβασμός, ἀλληλεγγύη, ἀποδοχή καί πολλές ἄλλες, οἱ ὁποῖες κατεξοχήν μᾶς ἀφοροῦν καί συναισθηματικά μᾶς ἐπηρεάζουν.
Σεβασμιώτατε ἅγιε Κρήτης.
Εὐχαριστοῦμε μέ εὐγνωμοσύνη γιά τήν φιλόφρονα πρόσκλησή σας νά ἔλθουμε ἀπό τή Ρόδο καί νά καταστοῦμε σήμερα συγκοινωνοί σας στό μυστήριο τῆς πίστεως πού τελεσιουργεῖται, προεξαρχούσης τῆς Σεβασμιότητός σας, στόν περίβλεπτο Μητροπολιτικό σας Ναό, τήν ἀποστολική σας καθέδρα. Ἀπό τοῦ συνθρόνου του ἐξακτινώνεται ἡ προσωπική πρωθιεραρχική σας μαρτυρία, μαρτυρία εὐθύνης ὡς προέδρου τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, μαρτυρίας ἐμπράκτου διδαχῆς γιά τόν λαό πού σᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, μαρτυρία ἀγάπης καί διακονίας πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως, ἰδιαιτέρως πρός τή νεότητα, μαρτυρία ἀγαθή εὐαγγελικοῦ καλοῦ ποιμένος Ἐμεῖς ταπεινά εὐχόμαστε ὁ Θεός νά εἶναι στήν θυσιαστική πορεία σας διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ.
[1] Ὁμιλία ἐκφωνηθεῖσα τήν 11ην Νοεμβρίου 2014 στόν Μητροπολιτικό ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ Ἡρακλείου Κρήτης κατά τήν ἀρχιερατική συλλειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ.
