Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ἰκονίου κ. Θεόληπτε, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Καρθαγένης κ. Χρυσόστομε, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ.κ. Πέτρου,
Πανοσιολογιώτατε Ἅγιε Ἔξαρχε κ. Θεόκτιστε, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Εἰρηναίου,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῶν ἐν Ἀθήναις Ρωμαιοκαθολικῶν κ. Νικόλαε,
Πανοσιολογιώτατε Πατριαρχικὲ Ἔξαρχε Πάτμου κ. Ἀντίπα,
Ἐξοχώτατε Κύριε Ὑπουργὲ Αἰγαίου,
Ἀξιότιμοι κ.κ. Βουλευταί,
Ἀξιότιμε κ. Γραμματεῦ τῆς Περιφερείας Νοτίου Αἰγαίου,
Ἀξιότιμε κ. Νομάρχα, Κύριοι ἐκπρόσωποι τοῦ Στρατοῦ, τῶν Σωμάτων ἀσφαλείας καὶ τῆς Τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Λαὲ τοῦ Κυρίου ἠγαπημένε.
«Χάριν ἔχω τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν με ἡγήσατο, θέμενος εἰς τὴν διακονίαν ταύτην» (Α΄ Τιμ. α΄ 12). Διακονίαν πίστεως ἐν Χριστῷ, ἀγάπης θείας καὶ ἀνυπερβλήτου καὶ ἐλπίδος ζωῆς αἰωνίου. Διακονίαν τῆς ὁποίας πρῶτος ἐκφραστὴς καὶ αἰώνιος μυσταγωγὸς ὑπάρχει αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος αὐτῆς. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἀκαταπαύστως διακηρύσσει: «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι» καὶ «ἑαυτὸν ἔδωκε γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ Σταυροῦ».
«Χάριν», λοιπόν, «ἔχω τῷ Κυρίῳ ἡμῶν». Διότι Ἐκεῖνος κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος, τὴν ἄπειρον συγκατάβασιν καὶ τὴν ἀνεξιχνίαστον φιλανθρωπίαν ἐπέβλεψεν ἐπ’ ἐμέ, «τὸν μικρὸν ἐν τοῖς ἀδελφοῖς μου καὶ ἐλάχιστον ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ πατρός μου καὶ ἔχρισέ με ἐν τῷ ἐλαίῳ τῆς χρίσεως αὐτοῦ» καὶ ἐτοποθέτησέ με διάκονον τῆς ἁγιωτάτης Παυλικῆς τῶν Ροδίων Ἐκκλησίας, ἐναποθέτων ἐπὶ τῶν ἀδυνάτων ὤμων τῆς ἐλαχιστότητός μου τὴν ὑπερβαλλόντως τιμητικῆς εὐθύνης ἀποστολικὴν διακονίαν τῆς θεοσώστου καὶ ἱστορικῆς ταύτης Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ρόδου, «πιστόν με ἡγησάμενος θέμενος εἰς τὴν διακονίαν ταύτην».
Ἔρχομαι δὲ σήμερον πρόθυμος εἰς τὴν βουλὴν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ τὴν ἐπιταγὴν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, διὰ νὰ ἀρχίσω τοὺς ποιμαντικούς μου βηματισμοὺς καὶ τὴν ἄσκησιν τῆς ἀνατεθείσης μοι διακονίας, ὄχι μὲ τὴν πεποίθησιν ἰδιαιτέρων προσωπικῶν ἱκανοτήτων ἢ κατὰ κόσμον προσόντων ἢ ἐξιδιασμένης ἐμπειρίας εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ἀλλὰ μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς παρουσίας καὶ ἐνεργείας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, τὸ ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τὰ χαρίσματα». Ἔρχομαι, βεβαίως, μὲ τὴν συνείδησιν τοῦ Ἐπισκόπου καὶ ποιμένος, μεγάλην ἔχοντος τὴν εὐθύνην ἔναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ μὲ τὴν αἴσθησιν τῆς δωρεᾶς τοῦ ποιμαινομένου, συμποιμαινομένου καὶ παρακαλουμένου μετὰ τοῦ ποιμνίου τῆς λαχούσης μοιπαροικίας ὑπὸ τῆς ράβδου καὶ βακτηρίας τοῦ πρώτου καὶ μεγάλου Ἀρχιερέως καὶ Ἀρχιποίμενος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀναλαμβάνων σήμερον τὴν διακονίαν μου ὑπὸ πολλῶν συνέχομαι συναισθημάτων, τῶν ὁποίων παραλείπω τὴν περιγραφήν, διὰ νὰ μὴ περιπέσω εἰς τὸ ἀτόπημα τῆς συναισθηματικῆς βαττολογίας καὶ κουράσω τὴν ἀγάπην σας. Ἁπλῶς ἐξομολογούμενος ἐπισημαίνω ὅτι αἰσθάνομαι τὴν «χαράν μου πεπληρωμένην». Πεπληρωμένην διὰ δύο λόγους. Ὁπρῶτος εἶναι ὁ τόπος καὶ χῶρος, εἰς τὸν ὁποῖον καλοῦμαι νὰ πληροφορήσω καὶ νὰ ἐκπληρώσω τὴν διακονίαν ταύτην. Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ φορέας καὶ ὁ ἐνσαρκωτής της.
Τόπος καὶ χῶρος εἶναι ἡ Ρόδος. Τὸ μαργαριτάρι τῆς Μεσογείου, «τὸ σμαραγδένιο νησί», ὅπως προσφυῶς ἔχει χαρακτηρισθῆ. Τὸ νησὶ τῶν Δωδεκανήσων, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία χάνεται εἰς τὰ βάθη τῆς ἱστορίας καὶ τὸ ὁποῖον ἔγραψε λαμπρὰς ἱστορικὰς σελίδας ἀπὸ τῆς πρωΐμου ἀρχαιότητος μέχρι τῶν νεωτέρων χρόνων. Μὲ τὴν διαχρονικὴν παρουσίαν εἰς τὸ γίγνεσθαι τοῦ εὐρυτέρου Ἑλληνισμοῦ καὶ τὰς ἐξαιρέτους ἐπιδόσεις εἰς τὰ γράμματα, τὰς τέχνας καὶ τὴν οἰκονομίαν. Μὲ τὰς ἀνεπαναλήπτους φυσικὰς καλλονάς, τοὺς ἀρχαιολογικοὺς θησαυρούς, τὰ χριστιανικὰ καὶ μεσαιωνικὰ μνημεῖα. Μὲ τὰς ἐκκλησίας, τὰ μοναστήρια καὶ τὰ προσκυνήματα, τὰ ὁποῖα ἀποτυπώνουν τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν εὐλάβειαν αἰώνων.
Τὸ νησὶ τοῦ Ἡλίου κατὰ τὴν μυθολογίαν καὶ τοὺς χρόνους τῆς ἀρχαιότητος, τὸ ὁποῖον, ἀφότου ἐγνώρισε τὸν ἀληθινὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης διὰ στόματος τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου τοῦ Πρωτοκορυφαίου, δὲν ἔπαυσε διαχρονικῶς νὰ ἐκπέμπῃ τὸ φῶς τῆς χριστιανικῆς πίστεως, εἴτε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς δόξης, ὅτε ἀπετέλει τὴν Μητρόπολιν ὅλου τοῦ Αἰγαίου πελάγους, εἴτε κατὰ τοὺς δυσχειμέρους χρόνους τῆς δουλείας ἀλλοδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων κατακτητῶν.
Φορεὺς καὶ ἐνσαρκωτὴς εἶσθε σεῖς, ὁ εὐσεβὴς ροδιακὸς λαός. Λαὸς εὐγενὴς καὶ φιλοπρόοδος, ὁ ὁποῖος «συνεχίζει τὴν μακραίωνα εὐσεβῆ πατρώαν παράδοσιν τῆς ἐμμονῆς εἰς τὴν ἁγίαν Ὀρθόδοξον πίστιν, τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος αὐτῆς, καὶ ὅλας τὰς συναφεῖς πνευματικὰς καὶ ἠθικὰς ἐκείνας ἀξίας, τὰς συναπαρτιζούσας τὸν χαρακτήρα καὶ τὴν μοναδικότητα τοῦ ἀπὸ κληρονομίας πολιτισμοῦ τοῦ ἡμετέρου εὐσεβοῦς Γένους». Λαός, ὁ ὁποῖος «ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ πιστὸς παραμείνας καὶ παραμένων εἰς αὐτό, ἀνεδείχθη ἄξιος ἑαυτοῦ, διασώσας διὰ μέσου ποικίλων ἱστορικῶν περιπετειῶν καὶ καταιγίδων, τὴν ἑαυτοῦ ὀντότητα καὶ προσωπικότητα». Λαὸς μὲ πίστιν καὶ παράδοσιν, μὲ ἐνέργειαν καὶ δυναμικότητα, μὲ ἀξιοπρέπειαν, φρόνημα καὶ ἦθος, τῶν ὁποίων τὴν μαρτυρίαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας κατέθεσε ἔναντι παντὸς τιμήματος κόπου καὶ θυσίας.
Αἰσθάνομαι ὑπερήφανος ὅτι ἔρχομαι σήμερον πρὸς ἐσᾶς. Θέλω δὲ νὰ σᾶς εἴπω ὅτι δὲν αἰσθάνομαι ὅτι ἔρχομαι ἐκ γῆς ἀλλοτρίας καὶ ἀλλοδαπῆς, ἀλλὰ ὅτι κατέφθασα ὡς οἰκεῖος πρὸς οἰκείους. Ἔρχομαι ἀπὸ τὴν Κρήτην, ἡ ὁποία πάντοτε εἶχε στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν Ρόδον, μάλιστα δὲ ἐκ τοῦ Ἡρακλείου, πόλεως συνδεθείσης πρὸ ἐτῶν διὰ ἀδελφοποιήσεως μὲ τὴν πόλιν τῆς Ρόδου. Εἰς τὸν ἱστορικὸν χῶρον τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου ἡ Ρόδος ἐμφανίζεται τὴν ἐποχήν, καθ’ ἣν ἐγκατεστάθησαν ἐδῶ ἄποικοι ἐκ τῆς Μινωϊκῆς Κρήτης. Εἰς καιροὺς δυσκόλους καὶ χαλεπούς, κατὰ τὴν Βενετοκρατίαν, ὅτε ἡ Κρήτη δὲν εἶχεν Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος τῆς Ρόδου ἦτο εἷς ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνουν τοὺς ὑποψηφίους Κρῆτας ἱερεῖς, τοὺς ἐδῶ ἀφικνουμένους, διὰ νὰ λάβουν τὴν χειροτονίαν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν οἴκαδε εἰς διακονίαν τοῦ κρητικοῦ λαοῦ διὰ τὸν ἀγῶνα πρὸς διάσωσιν τῆς αὐτοσυνειδησίας του. Εἰς καιροὺς ἐπαναστάσεων καὶ σφαγῶν πολλοὶ ἦσαν οἱ Κρῆτες, οἱ ὁποῖοι κατέφυγον ἐδῶ, διὰ νὰ διασώσουν τὴν τιμὴν καὶ τὴν ζωήν των καὶ εὗρον εἰς τὴν Ρόδον τὴν νέαν φιλόξενον πατρίδα των. Πολλοὶ Κρῆτες ζοῦν καὶ ἐργάζονται καὶ σήμερον ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ Ρόδιοι εἰς τὴν Κρήτη, ἀποτελοῦντες ζωντανὰ κύτταρα τῶν δύο τοπικῶν κοινωνιῶν καὶ συμβάλλοντες εἰς τὴν ἀνάπτυξιν καὶ πρόοδόν των. Ὑπάρχει κοινότης παραδόσεων, ἠθῶν καὶ ἐθίμων, ἀλλά, καὶ τὸ σπουδαιότερον, ἡ κοινὴ Μητέρα, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἡ ἐγγύησις καὶ ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀδελφοσύνης τῶν δύο νήσων.
Ἐρχόμενος, λοιπόν, πρὸς ἐσᾶς καὶ ἔχων κατὰ νοῦν ὅτι «πάντες διάκονοι Θεοῦ ἐσμεν» καὶ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος, κατὰ τὴν παύλειον προτροπὴν πρὸς τὸν Ἀπόστολον Τιμόθεον, ὀφείλει νὰ πληροφορήσῃ καλῶς τὴν διακονίαν του, δὲν προτίθεμαι κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ ἐκθέσω προγράμματα καὶ νὰ δώσω ἐπαγγελίας. Θὰ προτιμήσω ἀντὶ τῶν λόγων τὴν σιγήν, διὰ τῆς ὁποίας θὰ συντελεῖται τὸ ἔργον τῆς διακονίας μου καὶ τοῦ ὁποίου μάρτυρες καὶ κριταὶ θὰ κληθῆτε ἐσεῖς καὶ ὁ δικαιοκρίτης Θεός.
Ἓν ὅμως θὰ ἀναφέρω, τὸ ὁποῖον θὰ ἀποτελῇ τὸν κανόνα καὶ τὸν στόχον τῆς ἐπισκοπικῆς μου διακονίας. Θὰ δουλεύσω κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον, θὰ ἐπιτελέσω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ θὰ ἀποκαλύψω εἰς τὸν λαόν του τὸ σωτήριον ἔργον τῆς θείας οἰκονομίας του, τὸ ὁποῖον δι’ ἕνα ἕκαστον τῶν ἀνθρώπων καὶ διὰ τὸν σύμπαντα κόσμον ἐπετέλεσε ἡ ἀπέραντος ἀγάπη του. Καὶ ποθῶ ἐρχόμενος πρὸς ἐσᾶς, νὰ σᾶς διακονήσω ὡς Ἐπίσκοπος «ἐν ἀγάπῃ, ἐν ἁπλότητι καὶ καθαρότητι καρδίας», «γενόμενος τοῖς πρεσβυτέροις συμπρεσβύτερος, τοῖς διακόνοις συνδιάκονος, τοῖς ἀσθενέσι συνασθενής, τοῖς πτωχοῖς συμπτωχεύων, τοῖς πειραζομένοις συμπειραζόμενος», πιστὸς εἰς τοὺς λόγους τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Τίς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ, τίς σκανδαλίζεται καὶ οὐχ ἐγὼ πυροῦμαι;».
Καλούμενος δὲ νὰ πληροφορήσω τὴν διακονίαν μου εἰς τὴν Ρόδον, γνωρίζω καλῶς τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς κλήσεώς μου. Διότι ἡ Ρόδος, περισσότερον ἐξ ὅλων τῶν ἄλλων περιοχῶν, ἔχει τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς κατ’ ἔτος ἐπισκεψιμότητος ὑπὸ χιλιάδων ἀνθρώπων, διαφόρων φυλῶν καὶ γλωσσῶν, ἀλλοδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων. Καὶ ὀφείλομεν ἀπὸ κοινοῦ νὰ ἐργασθῶμεν, διὰ νὰ βιώσωμεν τὴν αὐθεντικότητα τῆς πίστεως καὶ τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους, πρῶτοι ἐμεῖς, διὰ νὰ δώσωμεν γνησίαν μαρτυρίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι. Πιστεύω δὲ ὅτι κατανοοῦμεν ἅπαντες τὴν πρὸς τοῦτο ὀφειλήν μας ἔναντι τῆς ἱστορίας τοῦ τόπου καὶ τῆς παρακαταθήκης τῶν πατέρων μας.
Διὰ τοῦτο πατρικῶς παραινῶ νὰ ἔχετε πάντοτε αὐτὸ κατὰ νοῦν, ἰδιαιτέρως δὲ ὁ ἱερὸς κλῆρος, ὥστε νὰ ἐπιτελῶμεν τὴν διακονίαν μας, ἢ μᾶλλον τὴν συνδιακονίαν, «συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι ἐν ὑπομονῇ πολλῇ».
Παρακαλῶ δὲ ἐκ καρδίας: «Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένωνὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν».
«Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις».
«Πιστεύετε εἰς Θεὸν» καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του.
«Ἀγαπήσατε τὸν Θεὸν καὶ εὑρήσετε χάριν ἐνώπιον Αὐτοῦ. Μηδὲν προτιμήσητε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ».
«Εἰρηνεύετε μετὰ πάντων».
«Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις».
Μείνετε ὡς κλήματα ἐν τῇ ἀμπέλῳ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἵνα φέρητε καρπὸν πολύν, ἔχοντες πάντοτε κατὰ νοῦν ὅτι «μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ».
Κατὰ τὴν ἐπίσημον ταύτην ὥραν θερμὰς εὐχαριστηρίους προσρήσεις ἀπευθύνω ἐκ βάθους καρδίας, ἐν εὐγνωμοσύνῃ καὶ ὑπακοῇ πολλῇ, πρὸς τὴν Αὐτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα, τὸν Οἰκουμενικὸν ἡμῶν Πατριάρχην κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ, τὸν ἔχοντα τὴν μέριμναν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, διὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσαν ἐμπιστοσύνην καὶ τὴν τιμήν, τὴν ὁποίαν ἐπεφύλαξεν εἰς τὴν ἐλαχιστότητά μου, καθιστῶν με, διὰ τῆς τιμίας ψήφου τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ἐπίσκοπον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ ποιμένα τῆς νευραλγικῆς Μητροπόλεως Ρόδου. Ἡ ἀπόφασίς Του αὕτη, προϊὸν τῆς πατρικῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἀνυστάκτου ἐνδιαφέροντός Του διὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν προαγωγὴν τοῦ ἐν Ρόδῳ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, μεγιστοποιεῖ τὸ μέγεθος τῆς εὐθύνης μου. Καὶ βλέπων Αὐτὸν σήμερον παρόντα, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐκπροσωποῦντος Αὐτὸν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, ὑπόσχομαι ὅτι θὰ καταβάλλω ὅλας μου τὰς δυνάμεις, ὥστε νὰ ἐμφανίσω ἐμαυτὸν ἄξιον τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ τῶν προσδοκιῶν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἡ ἄνευὅρων καὶ ὁρίων ὑπακοὴ καὶ ἡ υἱικὴ ἀφοσίωσις πρὸς τὸ σεπτὸν πρόσωπόν Του καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν θεσμὸν καὶ τὰ δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου θὰ ἀποτελοῦν ἀρχὰς ἀπαραβάτους τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας μου.
Πρὸς τοὺς Μακαριωτάτους Πατριάρχας Ἀλεξανδρείας κ.κ. Πέτρον καὶ Ἱεροσολύμων κ.κ. Εἰρηναῖον, οἱ ὁποῖοι ἠγαθύνθησαν νὰ ἐκπροσωπηθοῦν διὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καρθαγένης κ. Χρυσοστόμου καὶ τοῦ πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου καὶ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Ἀθήναις κ. Θεοκτίστου ἀντιστοίχως, ἐκφράζω χρεωστικῶς τὰς εὐχαριστίας μου ἐξαιτούμενος τὰς θεοπειθεῖς αὐτῶν εὐχὰς καὶ εὐλογίας.
Χρέος ἱερὸν καὶ ἐπιβεβλημένον αἰσθάνομαι ὅπως ἐκφράσω ἐκ βάθους ψυχῆς τὰς εὐχαριστίας μου πρὸς τὸν πολιὸν Γέροντά μου, τὸν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης κ. Τιμόθεον, ἐκπροσωπούμενον ὑπὸ τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου κ. Ἀνθίμου. Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἐμαθήτευσα παρὰ τοὺς πόδας του, εἰς ἐκεῖνον ὀφείλω τὸ ἐκκλησιαστικῶς ζῆν. Ἐκεῖνος μὲ εἰσήγαγε εἰς τὴν ἱερωσύνην καὶ μὲ ἐτίμησε διὰ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης του. Ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀναστροφή του ἀποτελεῖ παρακαταθήκην δι’ ἐμὲ καὶ ἡ εὐχή του βακτηρίαν καὶ ἐπιστηριγμὸν εἰς τὴν πορείαν μου. Εὐγνωμοσύνην καὶ εὐχαριστίας ὀφείλω εἰς τὸν παριστάμενον καὶ χαίροντα Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Αὐστρίας κ. Μιχαήλ. Τὸ πατρικὸν ἐνδιαφέρον καὶ ἡ ἀγάπη του μὲ συνώδευον πάντοτε καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ συμπαράστασίς του ἀπετέλεσαν δύναμιν δι’ ἐμὲ εἰς τὴν μέχρι σήμερον διακονίαν μου.
Τοὺς τιμῶντάς με διὰ τῆς παρουσίας αὐτῶν ὑπερλίαν μοι σεβαστοὺς καὶ ἀγαπητοὺς συνεπισκόπους καὶ ἀξίους τῆς Ἐκκλησίας Ἱεράρχας, ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ διὰ τὴν ἐκτίμησιν πρὸς τὴν ταπεινότητά μου, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸν κόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπεβλήθησαν, διὰ νὰ λαμπρύνουν καὶ νὰ πολλαπλασιάσουν τὴν χαρὰν τῆς πανηγύρεως.
Τὴν εὐχαριστίαν ἐπίσης ἀποδίδω εἰς τοὺς προσφωνήσαντας ἀγαπη τοὺς ἄρχοντας καὶ πνευματικοὺς λειτουργούς, τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, δι’ ὅσα πλουσίως περὶ τῆς ἐλαχιστότητός μου ἐλάλησαν ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας αὐτῶν. Τοὺς ἀγαπητοὺς ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργούς, τοὺς ἄρχοντας, τοὺς ἐκπροσώπους τῶν διαφόρων συλλόγων καὶ σωματείων καὶ τὸν περιεστῶτα καὶ τιμῶντά με σήμερον λαόν, τοὺς Ροδίους, καὶ τούς συνοδεύσαντάς με ἐκ τῆς Κρήτης, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς παρισταμένους ἀπὸ καρδίας καὶ ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ εὐχαριστῶ.
Καθηκόντως ὀφείλω τὸν σεβασμόν μου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον προκάτοχόν μου Μητροπολίτην πρώην Ρόδου κ. Ἀπόστολον, ὁ ὁποῖος ἐπὶ δεκαεξαετίαν διηύθυνε τοὺς οἴακας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ρόδου καὶ ἐποίμανε θεαρέστως καὶ εὐδοκίμως τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου. Ἡ εὐχή του ἂς σκιάζει πάντοτε τόσον τὸν εὐσεβῆ ροδιακὸν λαόν, ὅσο καὶ ἐμὲ τὸν εἰς διαδοχήν του κληθέντα. Τὸ ἐνδιαφέρον μου καὶ ἡ υἱική μου ἀγάπη καὶ συμπαράστασις πρὸς τὸ πρόσωπόν του θὰ εἶναι ἀμέριστος.
Μνημονεύω, ἐπίσης, τῶν πρὸ αὐτοῦ ἀρχιερατευσάντων μακαριστῶν Μητροπολιτῶν Ρόδου Ἀποστόλου, Τιμοθέου καὶ Σπυρίδωνος, Ἱεραρχῶν ἐπιφανῶν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῶν ὁποίων ὁ βίος καὶ τὸ ἔργον ἀπετέλεσε γνησίαν ἐκκλησιαστικὴν μαρτυρίαν εἰς καιροὺς δυσκόλους καὶ χαλεπούς, ξενικῆς κατοχῆς τοῦ πρώτου καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῶν δύο ἄλλων. Ἂς εἶναι ἡ αἰωνία μνήμη αὐτῶν, ὡς καὶ πάντων τῶν ἀοιδίμων προκατόχων μου, ἀπὸ Προχόρου, τοῦ κατὰ τὴν παράδοσιν πρώτου Ἐπισκόπου τῆς νήσου, ἐπὶ τὰ ἴχνη τῶν ὁποίων καλοῦμαι νὰ βηματίσω. Εὐλαβῶς καὶ ἐν φόβῳ Θεοῦ προσέρχομαι.
Κατασπαζόμενος τὴν θεοτίμητον δεξιὰν τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἡμῶν κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ἐξαιτούμενος τὰς εὐχὰς τῶν συμπαρόντων Ἁγίων Ἀρχιερέων, ἐπικαλούμενος τὰς προσευχὰς τοῦ τιμίου Πρεσβυτερίου καὶ τῶν μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων τῆς νήσου, σταχυολογῶν τὴν ἀγάπην τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ μας, τῶν ἀρχόντων καὶ τῶν προκρίτων, τῶν ἀρχῶν τῆς πόλεως καὶ τῆς νήσου, προσέρχομαι ἤδη εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς ἐμπιστευθείσης μοι διακονίας.
Ἐλπίζω καὶ πιστεύω ὅτι εἰς τὴν διακονίαν μου θὰ ἔχω συναντιλήπτορα καὶ βοηθὸν τὸν ἱερὸν κλῆρον, ὅτι θὰ τύχω τῆς ἀμερίστου καὶ εἰλικρινοῦς συμπαραστάσεως καὶ συνδρομῆς τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν καὶ ὅλου τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος. Παρέχω δὲ τὴν διαβεβαίωσιν ὅτι ἔρχομαι πλήρης ἀγάπης πρὸς ὅλους. Μόνη μου ἀνταμοιβὴ θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συνεργασία σας, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ θὰ ἀντλῶ δυνάμεις, διὰ νὰ πληροφορήσω μεταξύ σας τὴν διακονίαν μου, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ἔπαινον καὶ αὔξησιν τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Διὰ τοῦτο παρακαλῶ καὶ λέγω: «Ἀνοίξατέ μοι πύλας δικαιοσύνης· εἰσελθὼν ἐν αὐταῖς ἐξομολογήσομαι τῷ Κυρίῳ».
«Τὰς εὐχάς μου τῷ Κυρίῳ ἀποδώσω ἐναντίον παντὸς τοῦ λαοῦ αὐτοῦ». «Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, ὅθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου. Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν». Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοί. Ἀμήν.
