ΚΥΡΙΛΛΟΣ
Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Ρόδου, πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς καθ̉ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
«Χριστὸς ἐφάπαξ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἀεὶ γεννᾶται τοῖς θέλουσι» (Μάξιμος Ὁμολογητής).
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα πνευματικῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως πανηγυρίζει καὶ ἐφέτος ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὴν μεγάλη Ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, τὴν Μητρόπολη τῶν Ἑορτῶν κατὰ τὸν λόγο τοῦ Χρυσορρήμονος, καὶ μᾶς καλεῖ νὰ ἀποτολμήσουμε τὴν πορεία πρὸς τὴν ταπεινὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ γιὰ νὰ προσκυνήσουμε τὸν γεννηθέντα καὶ ὡς νήπιο σπαργανωθέντα ἀπὸ τὴν Ἁγνὴ Παρθένο Κύριο τῆς δόξας Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Σωτῆρά μας, ὁ ὁποῖος «πλούσιος ὤν, ἐπτώχευσε δι᾽ ἡμᾶς ἐκών».
Ἡ Εὐαγγελικὴ ἐξιστόρηση τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ «ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας» παρουσιάζει μὲ δωρικὴ λιτότητα καὶ μεγαλοπρέπεια τὸ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο τοῦτο γεγονὸς τῆς κοσμικῆς ἱστορίας, καὶ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κατὰ τὴν ἁγία ἐκείνη νύκτα οἱ Ἄγγελοι ἔψαλλαν τὸν ὕμνο τῆς εἰρήνης, τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» καὶ μετέφεραν στοὺς ἀγραυλοῦντες ποιμένες τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι «ἐτέχθη σήμερον Σωτήρ», μὲ ἕνα λόγο, ὅτι ἑνώθηκαν τὰ οὐράνια μὲ τὰ ἐπίγεια,- ἢ διαφορετικά, ὅτι ἡ γῆ ἔγινε οὐρανός, ἀφ᾽ ἧς στιγμῆς ὁ «ἔχων θρόνον οὐρανόν» ἀνακλίνεται ὡς βρέφος σὲ μιὰ κοιλότητα τῆς γῆς.
Οἱ θαυμάσιοι λειτουργικοὶ ὕμνοι τῆς Ἑορτῆς, ποὺ ἀκοῦμε νὰ ψάλλονται πανηγυρικὰ στοὺς Ναούς μας, ἑρμηνεύουν τὴν Εὐαγγελικὴ διήγηση, καὶ μᾶς καλοῦν σὲ μέθεξη τοῦ γεγονότος τῆς Χριστοῦ Ἐνανθρωπήσεως, τονίζοντας μὲν τὴν ἀνθρωπολογικὴ ἀλλαγὴ ποὺ αὐτὴ κοσμογονικὰ ἐπιφέρει, προτρέποντας δὲ τὸν πιστὸ ἄνθρωπο νὰ συσχετίσει ὑπαρξιακὰ τὸν ἑαυτό του μὲ αὐτή. Τὸ κάλεσμα τοῦ ἱεροῦ ὑμνωδοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε», ποὺ γίνεται κάλεσμα τῆς Ἐκκλησίας, θέτει ὡς προαπαιτούμενο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν ἄμεση καὶ προσωπικὴ ἐμπειρία τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία παίρνει σάρκα καί ὀστὰ μέσα στὴν ἱστορία, στὸ πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Γιατὶ χωρὶς αὐτὴ τὴν ἐμπειρία ἡ δόξα πρὸς τὸν σαρκωθέντα Χριστὸ εἶναι ἀδιανόητος καὶ ἀτελέσφορος.
Τούτη ἡ ἐμπειρία, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιατὶ αὐτὸς πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, μᾶς δίνει καὶ τὴν πνευματικὴ ἰκανότητα νὰ ἀποκτήσει ἡ Γέννησή του νόημα ὡς γεγονὸς τῆς ὑπάρξεως μας, στὴν ἰδιαιτερότητα καὶ μοναδικότητα τοῦ προσώπου μας, νὰ ἀπαντήσει στὰ προσωπικά μας προβλήματα καὶ τὶς ἀγωνίες μας, τὶς φοβίες καὶ τὶς ἀνασφάλειες μας, νὰ ἀνετείλει τὸ ἀστέρι τῆς ἐλπίδας μας γιὰ τὴν ζωή, νὰ μαλακώσει τὴν καρδιά μας καὶ νὰ νοηματοδοτήσει τὸν καθημερινὸ ἀγῶνά μας. Κανεὶς καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ χαθεῖ ἐὰν ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ συντελεστεὶ μέσα στὴν καρδιά μας καὶ ἀνάψει σ᾽ αὐτὴν τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ ὑπερβολικὰ μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἀγαπᾶ.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής διαβεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς «ἐφάπαξ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἀεὶ γεννᾶται τοῖς θέλουσι». Ἡ φράση αὐτὴ ἐκφράζει τὴν προσωπικὴ εὐθύνη μας ἀπέναντι στὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς θείας Γεννήσεως. Τοῦ καθενὸς προσωπικὰ καὶ ὅλων μας συλλογικὰ ὡς Χριστιανῶν τῶν ἀρχῶν τῆς τρίτης χιλιετίας, ποὺ ζοῦμε σὲ ἕνα κοινωνικὸ παγκόσμιο περιβάλλον τὸ ὁποῖο, δυστυχῶς, δὲν ἀναπαύει τὶς ψυχὲς μας. Ἡ ὁποιαδήποτε ὅμως ἀλλαγὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀρχίσει ἔξω ἀπὸ μᾶς, ἄν καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν πολυσυζητημένη ἀπαίτησή μας. Ἡ ἀφετηρία βρίσκεται στὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς μας. Ἄν ἐκεῖ τὴν ἐντοπίσουμε τότε εἶναι δυνατὸν νἀ ἀνήκουμε σὲ ἐκείνους ποὺ πραγματικὰ θέλουν νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστὸς. Τότε καὶ ἡ Ἑορτὴ, παρὰ τὴν λειτουργική της κατ᾽ ἔτος ἐπανάληψη θὰ διατηρήσει τήν μοναδικὴ καὶ σωτήρια ἀξία της.
Εὐχόμαστε ἀληθινά, εἰρηνικά, εὐφρόσυνα καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα τοῦ δισχιλιοστοῦ καὶ δεκάτου τρίτου σωτηρίου ἔτους
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν τεχθέντα εὐχέτης πάντων ἡμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ο ΡΟΔΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
